Ἐκκλησία

      "Αν η Εκκλησία είναι «ανεξάρτητη» από το Κράτος, είναι όλα εντάξει. Θα μπορούσα άμεσα να αποδεχθώ μια τέτοια κατάσταση.
      Αν όμως η Εκκλησία πρόκειται να χειραφετηθεί, τότε θα πρέπει να ρωτήσω: Με τι μέσα, με ποιον τρόπο; Ένα θρησκευτικό κίνημα θα πρέπει να υπηρετείται θρησκευτικά— διαφορετικά αποτελεί μια φενάκη! Κατά συνέπεια, η χειραφέτηση θα πρέπει να συμβεί μέσω μαρτυρίου— αιματηρά ή αναίμακτα. Το κόστος αυτής της εξαγοράς
είναι η πνευματική νοοτροπία. Αλλά εκείνοι που εύχονται να γίνει η χειραφέτηση της Εκκλησίας με πολιτικά ή εγκόσμια μέσα (δηλ. χωρίς μαρτύριο), έχουν εισαγάγει μια αντίληψη της ανοχής τελείως σύμφωνη με εκείνη όλου του κόσμου, σύμφωνα με την οποία η ανοχή ισοδυναμεί με την αδιαφορία, πράγμα που αποτελεί
την πιο τρομερή προσβολή κατά της Χριστιανοσύνης.
      Το δόγμα της κατεστημένης Εκκλησίας, η οργάνωσή της, είναι και τα δύο πράγματι πολύ καλά. Ω, υπάρχουν όμως και οι ζωές μας: πιστέψτε με, είναι πράγματι αξιολύπητες." (ΣΟΡΕΝ ΚΙΡΚΕΓΚΩΡ, Απόσπασμα από "Το κεντρί της ύπαρξης", μετάφραση: Κώστας Νησιώτης, ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΤΟY, Ιανουάριος 1851)

.................................................................................

   Anna Fioravanti
    >Basta con leer, atentos y abiertos, algunas entradas de los Papeles para saber que Kierkegaard no sufría porque hubiese iglesia, sino precisamente porque no la había. Veamos un fragmento, hasta hoy sin traducción en español, de Papirer X A 199: “El error en la vida de la cristiandad no reside en la forma de gobierno ni nada de eso. No, el error reside en que los diferentes estamentos de vida están demasiado alejados unos de otros. De ahí que todo se vuelva relativo por demás y se endurezca en su relatividad sin el conocimiento de los demás. Esto vale, en especial, para el clero. En Copenhague, ya no hay clero en absoluto”. Y, a continuación, añade que es la falta de clero lo que hace de Copenhague una ciudad tan espantosamente enviciada y sin nadie capaz de testimoniar
en su contra. En resumen, Kierkegaard se opone al clero tal como es, no al que debería ser. Pues el que es capaz de enviciar tan espantosamente a una ciudad, si fuera como se debe ser, podría haberla elevado espiritualmente del mismo modo a otra altura.<

Anna Fioravanti
     > Es genügt, aufmerksam und offen einige Einträge der Papiere, um zu wissen, dass Kierkegaard nicht gelitten hat, weil er hatte Kirche, sondern gerade weil es keine gab. Mal sehen Fragment, bis heute ohne Übersetzung ins Spanische, von Papirer X A 199: „Der Fehler im Leben der Christenheit liegt nicht in der Staatsform oder ähnliches. Nein, der Fehler ist das die verschiedenen schichten des lebens liegen zu weit auseinander von einander. Somit wird für andere alles relativ und verhärten sich in seiner Relativität ohne das Wissen des
der Rest. Dies gilt insbesondere für den Klerus. In Kopenhagen, es gibt überhaupt keine Geistlichen mehr “. Und dann füge hinzu, dass es so ist der Mangel an Geistlichen, der Kopenhagen zu einer solchen Stadt macht
furchtbar süchtig und ohne Zeugen gegen ihn. Kurz gesagt, Kierkegaard ist gegen Geistliche wie wie es ist, nicht das, was es sein sollte. Denn wer imstande ist, eine Stadt so furchtbar süchtig zu machen, hätte sie, wenn sie so wäre, in gleicher Weise geistig auf eine andere Höhe heben können. <

Άννα Φιοραβάντι
       > Αρκεί να διαβάσει κανείς προσεκτικά και ειλικρινά μερικές καταχωρήσεις των «Ημερολογίων» του για να καταλάβει ότι ο Kierkegaard δεν υπέφερε επειδή υπήρχε Εκκλησία, αλλά ακριβώς επειδή δεν υπήρχε καθόλου. Ας δούμε ένα απόσπασμα από τα "Ημερολόγια" Papirer X A 199: «Το σφάλμα στη ζωή του Χριστιανισμού δεν έγκειται στη μορφή διακυβέρνησης ή κάτι παρόμοιο. Όχι, το λάθος αυτό βρίσκεται στο ότι τα διαφορετικά στρώματα της ζωής είναι πολύ μακριά το ένα από το άλλο. Έτσι, για άλλους όλα γίνονται σχετικά και σκληραίνουν στη σχετικότητα τους εν αγνοία του υπολοίπου. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τον κλήρο. Στην Κοπεγχάγη, δεν υπάρχουν καθόλου κληρικοί». Και μετά προσθέτει ότι είναι η έλλειψη κληρικών που κάνει την Κοπεγχάγη μια τέτοια πόλη, τρομερά εθισμένη και χωρίς μάρτυρες εναντίον της. Με λίγα λόγια, ο Kierkegaard είναι ενάντια στους κληρικούς ως έχουν, όχι όπως θα έπρεπε να είναι. Διότι, όποιος είναι σε θέση να κάνει μια πόλη τόσο τρομερά εθιστική, αν ήταν έτσι, θα μπορούσε, με τον ίδιο τρόπο, να την ανυψώσει πνευματικά σε άλλο επίπεδο.

......................................................................................................

Δεν μιλώ για ατομοκρατία, αλλά για αλλιώτικη -ελευθεριακή- θεμελίωση της κοινότητας.

Η πραγματική υποκειμενικότητα είναι η ηθική υποκειμενικότητα.

.........................................................................

       'Εξ ἀρχῆς καὶ γιὰ λόγους ἀρχῶν ὁ Κίερκεγκωρ ἦταν “σφραγισμένος”, ἐμβολιασμένος μὲ τὸν Ὑποκειμενισμό. Ἐξ αὐτοῦ ὁρμώμενος ἀποστασιοποιήθηκε ἀπὸ τὸν Ἕγελο, τὸ πλῆθος, τὴν μᾶζα, τὴν συλλογικότητα καὶ διαρκῶς κρατοῦσε ἀποστάσεις ἀπὸ τὸ θέμα τοῦ “σώματος τῆς Ἐκκλησίας”, μὴ δυνάμενος νὰ γεφυρώσει τὴν εὐθύνη τοῦ ὑποκειμένου, τοῦ Enkelte, μὲ τὴν “κοπαδιαστή, ἀγελαία σωτηρία τῆς ἐνορίας” τοῦ συγχρόνου του Grundvig.

        Εἰδικώτερα τὸ χριστιανικὸ πνεῦμα ποὺ ἐπικρατοῦσε στὴν Ἐκκλησία τῆς Δανίας δὲν τοῦ ἐνέπνεε καμία ἐκτίμηση. Ἀντίθετα. Ἐξ οὗ καὶ ἡ “κραυγὴ ἀγωνίας” του, στὸ ἀποκόρυφο, στὸ τέλος τῆς ζωῆς του, ποὺ βρίσκεται στὸ φυλλάδιο “Στιγμή”:
       “Ὁ Κίρκεγκωρ ὅμως ἔβλεπε πὼς ἡ κατεστημένη Ἐκκλησία ἔχει φύγει ἀπὸ τὴν ἀρχαία ἀλήθεια της καὶ οἱ ἐκπρόσωποί της εἶναι κοινοὶ κρατικοὶ ὑπάλληλοι ἐνδιαφερόμενοι γιὰ τὴν εὐζωΐα καὶ γιὰ τὶς προαγωγές. Τὶς γνῶμες του γιὰ τὴν κατεστημένη Ἐκκλησία τὶς ἐξέφραζε ἐμμέσως στὰ διάφορα βιβλία του. Περὶ τὸ τέλος ὅμως τῆς ζωῆς του ξεσπάθωσε σὲ μιὰ ἄμεση καὶ ἀνοιχτὴ ἐπίθεση. Λίγους μῆνες προτοῦ πεθάνει ἐκυκλοφόρησε ἕνα τευχίδιο (16-5-1855) μὲ τίτλο “Αὐτὸ πρέπει νὰ εἰπωθῆ· ἂς εἰπωθῆ τώρα” καὶ μὲ μόττο τὸ ἑξῆς χωρίο ἀπὸ τὸ Κατὰ Ματθαῖον (ΚΕ΄, 6) “Μέσης δὲ νυκτὸς κραυγὴ γέγονεν”. Γράφει λοιπὸν ἐκεῖ: ”Ὅποιος καὶ νὰ εἶσαι, ὅποια ἀπὸ ἄλλες ἀπόψεις καὶ νὰ εἶναι ἡ ζωή σου, φίλε μου, μὲ τὸ νὰ πάψης νὰ συμμετέχης (ἃν συνηθίζης νὰ συμμετέχης) στὴ δημόσια λατρεία τοῦ Θεοῦ, μὲ τὸν τρόπο ποὺ γίνεται τώρα (καὶ μὲ τὴν ἀξίωση πὼς πρόκειται γιὰ Χριστιανισμὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης), διαπράττεις ἕνα ἁμάρτημα λιγώτερο, καὶ μάλιστα ἕνα μεγάλο ἁμάρτημα: δὲν συμμετέχεις στὴ μεταχείριση τοῦ Θεοῦ ὡς παλαβοῦ, μὲ τὸ νὰ τὸ ὀνομάζης τοῦτο Χριστιανισμὸ τῆς Καινῆς Διαθήκης, διότι δὲν εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς τῆς Καινῆς Διαθήκης”. (Ζὰν Βάλ, Εἰσαγωγὴ στὶς φιλοσοφίες τοῦ Ὑπαρξισμοῦ, Δεύτερη Ἔκδοση, Ἐκδόσεις Δωδώνη, Ἀθήνα, Εἰσαγωγή, μετάφραση, σχόλια ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΕΒΙΤΣΗ, σελ. 18ἑξ.)

......................................................................................      

       “Ὁ Κίερκεγκωρ ἐπώπτευε  καὶ ἐβίωνε τὸ γεγονὸς τοῦ ὑπάρχειν μὲ ἕνα τρόπο προσωπικό, πρωτότυπο καὶ πηγαῖο. ...Θὰ ἦταν προφήτης, ἂν δὲν εἶχε περάσει ἡ ἐποχὴ τῶν προφητῶν. Ἔμεινε ποιητὴς καὶ φιλόσοφος, ἕνας θρησκευτικὸς διανοητής. Πάνω ἀπ' ὅλα μιὰ ὕπαρξη ποὺ μαστιγωνόταν ἀπὸ τὸ μηδὲν καὶ τὸ ἄπειρο. Κι' ὡστόσο, ἡ παρουσία του στὸ παρὸν δὲν ἦταν χωρὶς νόημα. Εἶχε συνείδηση τῆς ἱστορικῆς ἀποστολῆς του. “Ὑπάρχει ἕνα πουλὶ – σημειώνει στὸ Ἡμερολόγιό του, στὰ 1845 – ποὺ τὸ λένε πουλὶ τῆς καταιγίδας· τέτοιος εἶμαι. Ὅταν σὲ μιὰ γενεὰ ἀρχίζη νὰ μαζεύεται ἡ καταιγίδα, ἐμφανίζονται ἄτομα τοῦ δικοῦ μου τύπου”. Καταιγίδα εἶναι ἡ ἱστορικὴ καταστροφή, ὁ ἀφανισμὸς τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ ἀπεργάζεται ὁ νέος τρόπος ζωῆς. Ἡ ἀπώλεια μέσα στὴν ἐξωτερικότητα. ...Καὶ κάλεσε τὸν καθένα μας νὰ ἀναλάβη τὴν προσωπική του εὐθύνη, ὄχι τὴν εὐθύνη τοῦ “γενικοῦ”, καὶ νὰ ἀποφασίση γιὰ τὴν μοιραία σὲ ἐπιπτώσεις ἐκλογή.” (Ζὰν Βάλ, σελ.16ἑξ.)

Εὐθύνη ἀπέναντι τόσο στὴν Ἐκκλησία ὅσο καὶ ἀπέναντι στὸν ἑαυτό μας:

«Η υποκειμενικότητα που, κατά τη γνώμη μου, πρέπει να έρχεται πρώτη σε σχέση με την Εκκλησία - στο ότι μπορεί κανείς να αντιταχθεί σε κάθε νέο κανόνα που θέλει να θέσει πάνω στην εκκλησία, με τον ίδιο τρόπο που στην πραγματικότητα αντιτάχθηκε στη Βίβλο – είναι, βρίσκεται ήδη παραδειγματικά-υποδειγματικά, στο ότι το πιο αντικειμενικό πράγμα στο Σύμβολο της Πίστεως αρχίζει έτσι: Εγώ πιστεύω.» (Κίερκεγκωρ, Papir 91 1835, SKS 27, 112) (Είχε προηγηθεί τὸ "δι' ἐμέ" του Λουθήρου, στα σχόλιά του στην Πρός Ρωμαίους. Ζαν Βάλ, 66.)

Η πραγματική υποκειμενικότητα είναι η ηθική υποκειμενικότητα. Ο υποκειμενικός στοχαστής.

.....................................................................................

       Τὸ 1848 κυκλοφόρησε τὸ “Κομμουνιστικὸ Μανιφέστο” μὲ τὴν ἐκμηδένιση τῆς ἐννοίας τοῦ "ἑνὸς ἑκάστου", ὡς περιεχόμενο, μεταξὺ τῶν ἄλλων.
       Ὁ σύγχρονός του Grundtvig κήρυττε τὸν δικό του Χριστιανισμό, αὐτὸν τῆς θριαμβεύουσας Ἐκκλησίας, τῆς Ἐθνικῆς θρησκείας τῆς Δανίας, ὅπου στὰ 1000 ἄτομα ἀντιστοιχοῦσαν ἀπὸ ἕνας ταχυδρομικὸς ὑπάλληλος καὶ ἕνας πάστορας.
       Καὶ τὸ φλέγον θέμα τῆς Λουθηρανικῆς ἐκκλησίας ἦταν τὸ κατὰ πόσον θὰ ὑπῆρχε Χριστιανισμός, τὴν ἐποχή τους, ἐὰν εἶχαν χαθεῖ στὴν πάροδο τῶν αἰώνων τὰ βιβλία τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ Βίβλος. Θὰ μᾶς ἀρκοῦσε ἡ προφορικὴ παράδοση τοῦ Ἀποστολικοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, ποὺ ἐχρησιμοποιεῖτο κατὰ τὴν Βάπτιση τῶν Χριστιανῶν τοὺς πρώτους Χριστιανικοὺς αἰῶνες; (Πρβλ. Gotth. Ephr. Leßings nöthige Antwort auf eine sehr unnöthige Frage des Hrn. Hauptpastor Goeze in Hamburg.) 

Μία απάντηση από έναν σημερινό-καθημερικό ορθόδοξο ιερέα: 

Panteleimon Krouskos Πρόκληση: Ακόμα και αν εξαφανίζονταν το γραπτό Ευαγγέλιο και όλη η αγία Γραφή θα υπήρχε Εκκλησία, σωτηρία και γνώση του Θεού. Η Γραφή δόθηκε για την αδυναμία του ανθρώπου. Αν όλοι είχαμε μεταμορφωθεί σε ζωντανό βίωμα του Ευαγγελίου δεν θα υπηρχε χρεία Γραφής. Οποιος θέλει το αντέχει.

Πορφύριος Μπατσαράς Είστε θαυμάσιος. Ωραίος. Δόξα τω Θεώ.

Panteleimon Krouskos Γεροντα το γράφω για να γνωρίζουν οι ευαγγελικοι οτι δεν τους βλέπουμε ανταγωνιστικά. Η αληθεια δεν χρειαζεται αποδείξεις. Ο Χριστός είπε ' Εγώ ειμι' στην Γεθσημανη κάι έπεσαν κάτω. Η Αληθεια είναι και αυτο φαίνεται

Panajiotis Karagiouvanis Δεν είμαστε θρησκεία του βιβλίου... Η Εκκλησία έφτιαξε τη γραφή, όχι το αντίθετο. Εύγε γέροντα.

Alexia Chatzi Έτυχε να το ακούσω από τον Anthony Bloom αυτό.

'Αννα Παπαγεωργίου Σωτηροπούλου "Ο Κυριος μου και ο θεός μου" είχε πεί ο άπιστος θωμάς όταν αντίκρισε την Αληθεια και ο Κυριος στους μακαρισμους ειχε πει "μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες". Ασφαλώς και το αντέχουμε γιατι ο θεός και Κύριος μας ειναι η ιδια η υπαρξη μας ! Υπαρχουμε γιατι υπαρχει!

Ιωάννης Τζανής Σταυρούλα Ράρρα

'Αννα Παπαγεωργίου Σωτηροπούλου Δεν το είπε στους μακαρισμούς, το είπε στον Θωμά. Συγχωρείστε με.

Γεώργιος Καλογήρου Μα γιατί ξέρουν όλοι γράμματα για να μελετήσουν την Αγία Γραφή; Όχι! Όμως 5 λόγια απλά γερόντων, αγίων, και άλλων αδελφών τα ακούνε και ζούνε το Ευαγγέλιο μέσα τους. Αυτοί ήταν και η ιδρυματική Εκκλησία. Οι αγράμματοι Απόστολοι. Η ορθοδοξία, δηλαδή ο Χριστός στην ουσία βιώνεται. Έλεγε ένα γεροντάκι αγράμματο στο Άγιον Όρος, "κάπου γράφει σ' ένα χαρτί (Ευαγγέλιο) ο Χριστός αυτό.." Αυτά είναι..

Panteleimon Krouskos Ε ναι. Αυτο σκεφτομουν μόλις.

Γεώργιος Καλογήρου Και μην ξεχνάμε ότι οι αιρετικοί, το Ευαγγέλιο κατεξοχήν μελετούν αλλά πλανώνται! Απορρίπτουν τους Πατέρες, παλαιούς και νέους και ερμηνεύουν κατά το δοκούν. Ενώ αν κανείς δεν μελετήσει ποτέ του το Ευαγγέλιο αλλά με απλότητα δει τους βίους των αγίων, δηλαδή το εφαρμοσμένο Ευαγγέλιο, τότε ωφελείται τα μάλα..

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ Η Εκκλησια υπηρχε και πριν το Ευαγγελιο ειναι μεγαλη πλανη να διαχωριζουμε την Αγια Γραφη απο την Ιερα Παραδοση.

Thanos Mallios Καλή Δευτέρα Παρουσία δηλαδή.

..................................................................................................................

       «Αυτό το πράγμα με την εκκλησία είναι επίσης μια παράσταση για την αιωνιότητα εν χρόνῳ-μέσα στο χρόνο. Μπορεί να το αναγνωρίσει κανείς απευθείας στο μέσο. Η εκκλησία βρίσκεται στο μέσο της ύπαρξης, που συνεπάγεται επέκταση και ηρεμία. Ο υποκειμενικά σκεπτόμενος (den Enkelte) βρίσκεται στη μέση του γίγνεσθαι – και αυτή η επίγεια ύπαρξη είναι η χρονική περίοδος των δοκιμών - επομένως δεν υπάρχει εκκλησία εδώ.» (papirer, NB8 :75 1848, SKS 21, 176 .)

Υπάρχει όμως, και κατά τον Κίερκεγκωρ, και κατά τον Γιάσπερς, αλλά και κατά τον Σάρτρ, μια «μυστική» σχέση με τον «άλλο». "Μιά ανορθόλογη προσωπική σχέση, ως προς τον Θεό".

.......................................................................................

Κίερκεγκωρ καὶ «Ἀόρατη Ἐκκλησία»
     "Ὡστόσο, ὑπάρχει στὸν Γιάσπερς ἡ δυνατότητα μιᾶς ἄμεσης ἐπικοινωνίας, πολὺ πιὸ ὁρατῆς ἀπὸ ὅσο στὸν Κίρκεγκωρ. Ἂς ποῦμε, κατ’ ἀρχήν, πὼς ἴσως παραμερίσαμε ἀνεπιτρέπτως τὸν ρόλο ποὺ ὁ Κίερκεγκωρ δίνει στὴν ἀγάπη. Ἕνας τόμος ἀπὸ τὰ κηρύγματά του ὀνομάζεται: «Ἔργα τῆς Ἀγάπης». Ὑπάρχει κατὰ κάποιο τρόπο μία ἄμεση ἐπικοινωνία ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ δημιούργημα, μολονότι πρέπει κατ’ ἀρχὴν νὰ ἐπιμείνωμε στὸ ἰνκόγνιτο τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν παρεξήγηση ἀνάμεσα στὸ Θεὸ καὶ στὸ δημιούργημα. Ὑπάρχει μία ἀόρατη Ἐκκλησία· μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους· ὑπάρχει ἡ περιοχὴ ποὺ ὁ Μποῦμπερ ἢ ὁ Γκαμπριὲλ Μαρσὲλ τὴν ὀνομάζουν περιοχὴ τοῦ σύ, ὅπου εἶναι ἡ περιοχὴ τῶν σχέσεων ἀνάμεσα σὲ πρόσωπα.
     Ἀκριβῶς σ’ αὐτὸ ἐπιμένει ἰδιαιτέρως ὁ Γιάσπερς, ὅταν μιλάη γιὰ τὴν ἀγάπη ἐν ἀγῶνι καὶ γιὰ τὸν ἀγῶνα ἐν ἀγάπη· διότι δὲν πρέπει νὰ σκεφτοῦμε - ὁ Σέλερ εἶχε ἤδη ἐπιμείνει σ’ αὐτὴ τὴν ἰδέα – πὼς ἡ ἀγάπη εἶναι συνένωση δύο ψυχῶν· κάθε μιὰ παραμένει χωριστή· καὶ κατὰ τὸν Γιάσπερς, ὁ ὁποῖος διακρίνεται ἀπὸ τὸν Σέλερ σὲ πολλὰ σημεῖα αὐτῆς τῆς θεωρίας. Κάθε ψυχὴ ἔχει νὰ πολεμήση τὴν ψυχὴ αὐτοῦ ποὺ ἀγαπᾶ. Ἀλληλομορφοποιοῦνται μέσα σὲ ἕνα εἶδος δημιουργικοῦ ἀγώνα.
     Γιὰ τὸν Χάϊντεγκερ …λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν του τὴν ἕνωση μεταξὺ τῶν ἀνθρώπων, διότι τὸ Sein εἶναι πάντοτε καὶ ταυτοχρόνως Mitsein· τὸ Εἶναι εἶναι καὶ Συνεῖναι." (Ζὰν Βὰλ, Εἰσαγωγὴ στὶς Φιλοσοφίες τοῦ Ὑπαρξισμοῦ, β΄ ἔκδ., Εἰσ., μετ., σχόλια Χρήστου Μαλεβίτση, Δωδώνη 1970, σελ.139 ἑξ.)

.................................................................................................................
Δύο βήματα γιὰ τὴν προσέγγιση τοῦ θέματος:

1. Kierkegaards Annäherung an einer mystischen Theologie

2. Kierkegaard als Kritiker der Systems und Deuter (Interpreter) einer "Ecclesia- Passionis"

      Ὅταν πολεμάει κανεὶς τὰ ἄσχημα ἑνὸς συστήματος, πού, ἀποδεδειγμένα, εἶναι ἀρνητικὰ γιὰ τὸ περιεχόμενο τὸ ὁποῖο ἐκπροσωποῦν, εἶναι "ἐκ διαμέτρου ἀντίθετο" ἀπὸ τὸ νὰ θεωρηθεῖ ὅτι πολεμάει τὸ περιεχόμενο. Ἀκριβῶς τὸ ἀντίθετο.

         3. Τρίτο ζήτημα ἀποτελεῖ τὸ ὅτι παραμένει, παρόλα αυτά, τουλάχιστον στην πολεμική που του ασκήθηκε για το βιβλίο του αυτό, της "Εξάσκησης", ανοικτό ένα θέμα, κατά πόσον δηλ. ο Κίερκεγκωρ θέλει να ισχυρισθεί ότι στο πέρασμα των αιώνων είχε χαθεί εντελώς η ταυτόχρονη βίωση του Ιησού στο παρόν. Τότε δε θα είχε βέβαια υπάρξει ούτε και η ιστορική πραγματικότητα της Εκκλησίας. Από πολλά έργα του εξάγεται, αλλά και ονομαστικά αναφέρεται στις σημειώσεις των επιστημονικών "ημερολογίων" του, ότι ήταν εναντίον μιας τέτοιας τοποθέτησης. Η έντονη κριτική του Κίερκεγκωρ κατευθυνόταν ενάντια στην κατάσταση της Χριστιανοσύνης της εποχής του, όχι όμως ενάντια στην ιστορία του Χριστιανισμού στην ολότητά του. Βέβαια, βλέπει την ιστορία του Χριστιανισμού κυρίως μόνον ως ιστορία χωριστών, μεμονωμένων[8]   Χριστιανών (ίσως ως το δικό μας "ιερό λείμμα";), οι οποίοι ομολόγησαν στην ακολουθία του Χριστού, στην κατάσταση της ταυτόχρονης βίωσης του παρόντος τους. Αλλά δε θα πρέπει να εξάγει από αυτό κανείς το συμπέρασμα ότι αυτή η κοινότητα θα έπρεπε να εννοηθεί ως σύνολο απομονωμένα στεκούμενων προσωπικοτήτων. Τούτο θα σήμαινε παράβλεψη του ποιοτικού ορισμού της ταυτόχρονης βίωσης του παρόντος, η οποία βέβαια προωθεί μια σχέση των Χριστιανών μεταξύ τους, ως προς τη σχέση τους με το Χριστό, όχι του ενός "δίπλα" στον άλλο, αλλά του ενός "με" τον άλλο ("η σχέση", που λέμε εμείς στην Οικουμενικότητα).

Σ’ αὐτὴν τὴν ἑνότητα ἀνήκουν καὶ τὰ δύο ἐρωτήματα: κατὰ πόσο, τελικά, ὁ Κίερκεγκωρ παρέμεινε «κλασικὸς» Λουθηρανὸς KAI στὸ θέμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ κατὰ πόσον τὰ «Ἑπτὰ ὑπέρ καὶ τὰ ἑπτά κατὰ» τοῦ μακαριστοῦ Ν. Νησιώτη ἰσχύουν πραγματικά.

............................................................................................................................................

Ο Κίρκεγκωρ και ο Χριστιανικός κόσμος
 
       Ο Κίρκεγκωρ εξαπέλυσε επίθεση στους Χριστιανικούς θεσμούς τα τελευταία χρόνια της ζωής του. Πίστευε ότι η κατεστημένη κρατική Εκκλησία ήταν επιζήμια για τους ανθρώπους.
       Όπως αναφέρθηκε, ο Κίρκεγκωρ διεξήγε μια διαρκή επίθεση ενάντια σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο, δηλαδή τον Χριστιανισμό ως πολιτική οντότητα, κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών της ζωής του. Τον 19ο αιώνα, η πλειονότητα των Δανών πολιτών έπρεπε υποχρεωτικά να είναι μέλη της κρατικής Εκκλησίας της Δανίας. Ο Κίρκεγκωρ πίστευε ότι αυτή η ένωση Κράτους-Εκκλησίας ήταν απαράδεκτη και αποτελούσε διαστροφή της αληθινής σημασίας του Χριστιανισμού.[17] Τα κυριότερα σημεία της επίθεσής του αυτής περιλάμβαναν μεταξύ άλλων τα εξής:
       -Τα εκκλησιάσματα είναι άνευ ουσίας: Η έννοια του εκκλησιάσματος έχει ως αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το κάθε άτομο σαν παιδί, καθώς αποθαρρύνονται οι Χριστιανοί να αναλάβουν την ευθύνη που τους αναλογεί για τη σχέση τους με τον Θεό. Ο Κίρκεγκωρ τονίζει ότι «Χριστιανοσύνη είναι το συγκεκριμένο άτομο, το κάθε άτομο».[33]
       - Ο Χριστιανικός κόσμος έχει εκκοσμικευθεί και πολιτικοποιηθεί: Εφόσον η Εκκλησία βρίσκεται κάτω από τον έλεγχο του Κράτους, ο Κίερκεγκωρ πίστευε ότι η γραφειοκρατική αποστολή του Κράτους είναι να αυξάνει τον αριθμό των μελών της και να επιβλέπει την κατάσταση τους. Περισσότερα μέλη σημαίνει περισσότερη εξουσία στους κληρικούς, δηλαδή ένα φαύλο ιδεώδες. Μια τέτοια αποστολή δεν θα εναρμονιζόταν με τις αληθινές διδασκαλίες της Χριστιανοσύνης, η οποία δίνει έμφαση στη σπουδαιότητα του ατόμου και όχι του συνόλου.[9]
      - Ο Χριστιανισμός γίνεται κενή θρησκεία: Συνεπώς, η πολιτική δομή της κρατικής Εκκλησίας είναι προσβλητική και επιζήμια για το άτομο, αφού οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει «Χριστιανός» χωρίς να γνωρίζει τι σημαίνει το να είναι κάποιος Χριστιανός. Είναι επίσης επιζήμιο για την ίδια τη θρησκεία καθώς υποβιβάζει τη Χριστιανοσύνη σε παράδοση του συρμού την οποία ενστερνίζονται άπιστοι «πιστοί», με τη «λογική της αγέλης».
Αν η Εκκλησία είναι «ανεξάρτητη» από το Κράτος, είναι όλα εντάξει. Θα μπορούσα άμεσα να αποδεχθώ μια τέτοια κατάσταση. Αν όμως η Εκκλησία πρόκειται να χειραφετηθεί, τότε θα πρέπει να ρωτήσω: Με τι μέσα, με ποιον τρόπο; Ένα θρησκευτικό κίνημα θα πρέπει να υπηρετείται θρησκευτικά—διαφορετικά αποτελεί μια φενάκη! Κατά συνέπεια, η χειραφέτηση θα πρέπει να συμβεί μέσω μαρτυρίου—αιματηρά ή αναίμακτα. Το κόστος αυτής της εξαγοράς είναι η πνευματική νοοτροπία. Αλλά εκείνοι που εύχονται να γίνει η χειραφέτηση της Εκκλησίας με πολιτικά ή εγκόσμια μέσα (δηλ. χωρίς μαρτύριο), έχουν εισαγάγει μια αντίληψη της ανοχής τελείως σύμφωνη με εκείνη όλου του κόσμου, σύμφωνα με την οποία η ανοχή ισοδυναμεί με την αδιαφορία, πράγμα που αποτελεί την πιο τρομερή προσβολή κατά της Χριστιανοσύνης. [...] Το δόγμα της κατεστημένης Εκκλησίας, η οργάνωσή της, είναι και τα δύο πράγματι πολύ καλά. Ω, υπάρχουν όμως και οι ζωές μας: πιστέψτε με, είναι πράγματι αξιολύπητες.                  — Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Ημερολόγιο[9] (Ιανουάριος 1851)

       Με βολές κατά της ανεπάρκειας και της διαφθοράς των Χριστιανικών εκκλησιών, ο Κίερκεγκωρ φαίνεται να προλαβαίνει φιλοσόφους όπως ο Νίτσε οι οποίοι έμελλε να ασκήσουν κριτική στην Χριστιανική θρησκεία.
Ρωτάω: Τι νόημα έχει όταν συνεχίζουμε να συμπεριφερόμαστε σαν να ήταν όλα όπως θα έπρεπε να είναι, αποκαλώντας τους εαυτούς μας Χριστιανούς σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, όταν τα πρότυπα της Καινής Διαθήκης δεν υπάρχουν στη ζωή μας; Την τρομακτική δυσαναλογία που αντιπροσωπεύει αυτή η κατάσταση πραγμάτων την έχουν αντιληφτεί πολλοί. Η μορφή που δίνουν στα πράγματα είναι η εξής: Η ανθρώπινη φυλή έχει ξεπεράσει τον Χριστιανισμό.         — Σαίρεν Κίρκεγκωρ, Ημερολόγιο[9] (19 Ιουνίου 1852)

..............................................................................................................................................................

Είναι δυνατόν να χτιστεί μια εκκλησία στον Kierkegaard; ΕΛΛΗΝΙΚΑ
Διάλεξη της Kristine K. Ravn, πάστορα, cand. theol.
Τι λέει ο υπαρξιακός στοχαστής Søren Kierkegaard για την κοινωνία, αν μη τι άλλο για την εκκλησιαστική κοινωνία; Η διάλεξη διερευνά το ερώτημα πώς – αν όχι καθόλου – μπορούμε να χτίσουμε μια εκκλησία στο Kierkegaard σήμερα; Από τη μία πλευρά, θα επισημανθούν βασικά αποσπάσματα του έργου του Κίερκεγκωρ, αν μη τι άλλο από το λεγόμενο Kirchenkampf, και με την ευκαιρία της 500ής επετείου της Μεταρρύθμισης, ο ομιλητής θα διερευνήσει το ερώτημα πώς η σκέψη του Κίερκεγκωρ εναρμονίζεται με την εκκλησιολογία του Λούθηρου.
Ώρα και τόπος:
 Πέμπτη 25 Οκτωβρίου, 7:30 μ.μ., Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης Amager, South Campus, Karen Blixens Plads 16 ή Njalsgade 76, Αίθουσα 8 B. 1. 14

...................................................................................................

Έκθεση Kierkegaard με επίκεντρο την εκκλησία

Πάνω αριστερά είναι το δισκοπότηρο από το οποίο έπινε ο Κίερκεγκωρ και κάτω δεξιά είναι τα ιερατικά ράσα που φορούσαν οι ιερείς της εποχής. Η παρακάτω εικόνα δείχνει πώς οι επισκέπτες της έκθεσης "Γονατίζοντας στο βωμό με τον Søren Kierkegaard" μπορούν να συνθέσουν τα δικά τους αποσπάσματα με βάση τα λόγια του Kierkegaard. Πάνω δεξιά είναι ο κατάλογος των 26 ατόμων που καταχωρήθηκαν για εξομολόγηση την Παρασκευή 27 Αυγούστου 1847. Δεν ήξεραν ότι ο σημερινός ιεροκήρυκας θα ήταν ο Κίερκεγκωρ, καθώς αναφερόταν μόνο ως «υποψήφιος» στην Adressavisen. Δεν ήταν ασυνήθιστο για έναν υποψήφιο ή τον νεότερο εφημέριο της εκκλησίας να έχει αυτό το καθήκον. – Φωτογραφία: Leif Tuxen.

Διαβάστε επίσης

• 9η τάξη σε διαμάχη με τον Kierkegaard
• Τότε ο κριτικός της εκκλησίας Kierkegaard έλαβε την αποδοχή του
• Ο Χριστιανισμός δεν είναι μόνο μια αποκήρυξη του κόσμου
• Ο Κίερκεγκωρ πιθανότατα πέθανε από τη νόσο του Ποτ
• Νόσος του Søren Kierkegaard και του Pott

 Σόρεν Κίερκεγκωρ

Λέξεις κλειδιά

Σόρεν Κίερκεγκωρ|Εκκλησία της Παναγίας |Θεός|Τέχνη

 John Engedal Nissen | 7 Ιουνίου 2013

Η νέα έκθεση στην Frauenkirche της Κοπεγχάγης είναι ένας υπαρξιακός περίπατος στη σχέση του Κίερκεγκωρ με την εκκλησία – και με τον Θεό

Στο δρόμο για την έκθεση Kierkegaard "Γονατίζοντας στο βωμό με τον Søren Kierkegaard" στο Frauenkirche της Κοπεγχάγης, περνάτε μέσα από μια σύγχρονη μορφή της Via Dolorosa.

Στο δρόμο κατά μήκος της δεξιάς πτέρυγας του καθεδρικού ναού στον 1ο όροφο, η σύγχρονη φωτογραφική τέχνη κρέμεται από ακανθώδη τριαντάφυλλα, τα οποία ο φωτογράφος Peter Bak φωτογράφισε με τέτοια ακρίβεια που τα αγκάθια σχεδόν γρατζουνίζουν τα μάτια στο δρόμο προς την έκθεση και σκίζουν τα ρούχα. Αρκετά ζευγάρια εγκαταλελειμμένων παπουτσιών βρίσκονται στο πάτωμα.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Ο Κίερκεγκωρ με το πινέλο του καλλιτέχνη

Ο βωμός ήταν τόσο ιερό έδαφος για τον Σόρεν Κίερκεγκωρ που για λίγο δεν ένιωθε άξιος να τον πλησιάσει, ειδικά επειδή είχε την σταθερή ιδέα ότι δεν υπήρχε συγχώρεση για το σκοτάδι που τον ταλαιπωρούσε.  », έγραψε στο ημερολόγιό του, όταν είχε πάει ξανά να εξομολογηθεί μετά από ενάμιση χρόνο και γονάτισε μπροστά στην Αγία Τράπεζα.

Οι επισκέπτες της έκθεσης μπορούν κυριολεκτικά να κάνουν το ίδιο σε ένα από τα παπούτσια που άφησαν πίσω τους πριν σκεφτούν να παρακολουθήσουν την κοινωνία με τον Søren Kierkegaard.

Η έκθεση, η οποία εγκαινιάστηκε τον Μάιο και μπορεί να δει κανείς μέχρι τις 11 Νοεμβρίου, παρέχει το πλαίσιο για ένα υπαρξιακό ταξίδι βασισμένο στη σχέση του Søren Kierkegaard με την Frauenkirche, όπου ήρθε και θάφτηκε. Εδώ μπορείτε να δείτε το δισκοπότηρο στο οποίο τοποθέτησε τα χείλη του και αντίγραφα των ομιλιών που έδωσε στην εκκλησία.

Ο Δανός φιλόσοφος βγήκε μπροστά από το βωμό 41 φορές στη ζωή του, 39 από αυτές στο Frauenkirche. Η μετάβαση στη Θεία Κοινωνία και τη Θεία Κοινωνία ήταν κάτι που γινόταν μόνο λίγες φορές το χρόνο και το οποίο, παρεμπιπτόντως, απαιτούσε να εγγραφείτε στη σελίδα την προηγούμενη μέρα. Για τον Søren Kierkegaard, το δείπνο του Κυρίου ήταν επομένως κάτι που απαιτούσε προετοιμασία και για το οποίο έπρεπε να εξομολογηθεί σε έναν ιερέα εκ των προτέρων.

Η έκθεση χρησιμοποιεί τη σύνδεση του Δανού φιλοσόφου με αυτόν τον τόπο ως καταλύτη για να μιλήσει για την ιστορία της εκκλησίας και να εμπλέξει τον επισκέπτη στην πορεία. Επειδή έχετε αρκετό χρόνο για να εισέλθετε στην έκθεση προτού ενθαρρυνθείτε να εγγραφείτε για κοινωνία με τον παλιομοδίτικο τρόπο. Απέναντι, μπορείτε επίσης να δείτε τον εαυτό σας σε ένα μικρό μωσαϊκό καθρεφτών, που συμπληρώνεται από ένα απόσπασμα από τον Søren Kierkegaard: "Μελετώ τον εαυτό μου ... και νομίζω ότι ο Θεός ξέρει τι πραγματικά σήμαινε ο Κύριός μας για μένα...».

Φυσικά, θέτεις στον εαυτό σου την ίδια ερώτηση και μετά μπορείς να ξεκινήσεις την έκθεση και τον δικό σου μικρό υπαρξιακό περίπατο περπατώντας στον κυκλικό χώρο, του οποίου – όπως και η υπαρξιακή αναζήτηση – δεν μπορείς να δεις πότε θα τελειώσει.

Στην πορεία, θα γνωρίσετε διαφορετικές πλευρές της σχέσης του Kierkegaard με την εκκλησία, τους ιερείς, τον Θεό και το Δείπνο του Κυρίου και πολλά αποσπάσματα θα κρεμαστούν στον τοίχο. Στα μισά της διαδρομής, κάποιος ενθαρρύνεται να πάρει θέση και να συνταχθεί με τις απόψεις του Κίερκεγκωρ γράφοντας τη δική του γνώμη με κιμωλία σε έναν μαυροπίνακα ή γράφοντας μια πρόταση από κομμένες λέξεις.

Η έκθεση τελειώνει εκεί που ξεκίνησε: στο βωμό. Εδώ με τη μορφή μιας καλλιτεχνικής αναπαράστασης ενός σύγχρονου τραπεζιού βωμού, σχεδιασμένο από τον καλλιτέχνη ήχου και συγγραφέα Morten Søndergaard, και σύγχρονη φωτογραφική τέχνη από τον Peter Bak. Το έργο ονομάζεται Βωμός/Περίπατος.

Στην απλή τράπεζα του βωμού υπάρχουν 13 μεγάφωνα, που συμβολίζουν ένα πιάτο για τον Ιησού και κάθε έναν από τους 12 μαθητές για το Μυστικό Δείπνο. Όλα συνδέονται με καλώδια και δονούνται τακτικά όταν εκπέμπουν περιστασιακά τον ήχο ενός σταγονιδίου που χτυπά μια επιφάνεια, αφήνοντας μια ηχηρή ηχώ. Τα δονούμενα μεγάφωνα μπορούν επίσης να απεικονίσουν πώς τα λόγια του Ιησού κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου σχετικά με το θάνατο και την ανάστασή του πρέπει να προκάλεσαν μια ζωντανή αντανάκλαση, δυσφορία ή ίσως φόβο στους 12 μαθητές, λέει η Susanne Torgard, βοηθός ενορίας στο Frauenkirche και επιμελήτρια της έκθεσης.

Με αυτόν τον τρόπο, η είσοδος και η έξοδος της έκθεσης είναι σύγχρονες, ενώ το κέντρο αφορά περισσότερο τις ιστορικές πτυχές της εποχής του Kierkegaard που συνδέονται με την εκκλησία. Πρόκειται για μια έκθεση του Søren Kierkegaard, αλλά με την Frauenkirche στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον φιλόσοφο ως καταλύτη, εξηγεί η Susanne Torgard.

Από την εποχή του Søren Kierkegaard μέχρι σήμερα, τα νήματα είναι συνυφασμένα ξανά και ξανά. Για παράδειγμα, με τη μορφή του Χριστού του Bertel Thorvaldsen, η οποία στέκεται μπροστά από την Αγία Τράπεζα στον καθεδρικό ναό, διαγώνια κάτω από εμάς. Εκείνη την εποχή, ήταν αρκετά καινοτόμο το γεγονός ότι ο Thorvaldsen απεικόνισε τον Χριστό όχι μόνο ως τον σταυρωμένο, αλλά και ως τον αναστημένο Σωτήρα. Οι άνθρωποι είχαν συνηθίσει να βλέπουν έναν βασανισμένο και μαστιγωμένο Χριστό κρεμασμένο στο σταυρό, αλλά όχι τόσο αναστημένο και με ανοιχτές αγκάλες προς τους γονατιστούς επισκέπτες του θυσιαστηρίου. Το άγαλμα έκανε μεγάλη εντύπωση στον Søren Kierkegaard, ο οποίος στην πρώτη από τις τρεις ομιλίες του στον καθεδρικό ναό ανέφερε, μεταξύ άλλων, την απεικόνιση του Χριστού από τον Thorvaldsen:

 «Ιδού, απλώνει τα χέρια του και λέει: "Ελάτε, ελάτε σε μένα, όλοι εσείς που κοπιάζετε και θλίβεστε. Ιδού, ανοίγει τη μήτρα του, στην οποία μπορούμε όλοι να αναπαυθούμε εξίσου ασφαλείς και εξίσου ευλογημένοι».

Ο Κίερκεγκωρ θεωρούσε την κοινωνία ως «ιερή πράξη» και «θεϊκό εγχείρημα» και η μορφή του Χριστού του Θόρβαλντσεν πιθανώς τον ενέπνευσε να την κατανοήσει ως πρόσκληση από ψηλά. Γράφει:

«Πηγαίνετε στο θυσιαστήριο για να τον συναντήσετε, τον οποίο λαχταράτε περισσότερο κάθε φορά που χωρίζετε από αυτόν. ... Ιδού, απλώνει τα χέρια του εδώ στο βωμό, σκύβει το κεφάλι του σε σας - ευλογημένος! Έτσι είναι παρών στο θυσιαστήριο. Τότε θα χωριστείς πάλι από Αυτόν, ή θα χωριστεί ξανά από σένα – αλλά ευλογημένος».

Και ο Κίερκεγκωρ παίρνει επίσης αυτή την απεικόνιση του Χριστού στη μέση της Frauenkirche ως σημείο εκκίνησης όταν περιγράφει τον Θεό:

 «Έτσι μπορείτε να βρεθείτε πάντα και παντού. Ω, και κάθε φορά που ένας άνθρωπος έρχεται σε σας, σε ποια ηλικία, σε ποια ώρα της ημέρας, σε ποια κατάσταση, αν έρχεται ειλικρινά, βρίσκει πάντα την αγάπη σας εξίσου ζεστή, αμετάβλητη! Αμήν».

Ο Søren Kierkegaard 200 χρονών

Ο Søren Kierkegaard θα ήταν 200 ετών στις 5 Μαΐου 2013. Η Kristeligt Dagblad γιορτάζει την 200ή επέτειο με μια σειρά συνεντεύξεων, αναφορών, άρθρων και χρονικών που επικεντρώνονται στο έργο και τη σημασία του μεγάλου φιλοσόφου, θεολόγου και συγγραφέα.

Πώς εννοούσε ο Κίερκεγκωρ τη γήινη Εκκλησία, πώς προσέτρεχε σε αυτήν:

Kierkegaard-  έκθεση με έμφαση στην εκκλησία

Στο πάνω αριστερά είναι το δισκοπότηρο, και στο κάτω δεξιό μέρος τα άμφια του ιερέα. Επάνω δεξιά δείχνει τα πρακτικά των 26 ανθρώπων που είχαν ζητήσει εξομολόγηση , την Παρασκευή 27 Αύγουστο του 1847 . Ήταν σχεδόν γνωστό ότι ο ιεροκήρυκας σήμερα θα ήταν ο Kierkegaard. - Φωτογραφία : Leif Tuxen .

 John Engedal Nissen | 7 Ιούνιος 2013
Νέα έκθεση στην Εκκλησία της Παναγίας στην Κοπεγχάγη είναι ένα υπαρξιακό ταξίδι μέσα από τη σχέση του Κίερκεγκωρ με την εκκλησία - και τον Θεό.
Θα περάσουν από μια σύγχρονη μορφή της Via Dolorosa πρόκειται να Κίρκεγκωρ έκθεση «Κατάπτωση, για την κοινωνία με Søren Kierkegaard" στην εκκλησία της Παναγίας στην Κοπεγχάγη .
Στο δρόμο κατά μήκος της δεξιάς πτέρυγας του καθεδρικού ναού για το 1ο Όροφος κρέμεται σύγχρονη φωτογραφία ακανθώδη κλαδιά τριαντάφυλλο , φωτογραφήθηκε τόσο ευκρινείς από τον φωτογράφο Peter Bak , τα αγκάθια το μηδέν σχεδόν τα μάτια και μεταφορικά ποτάμι σε ένα από τα ρούχα στο δρόμο για την έκθεση . Κατά μήκος του δαπέδου είναι αρκετά επιζώντες ζευγάρια παπούτσια .

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ : Κίρκεγκωρ με το πινέλο του καλλιτέχνη

Ο βωμός, ως ιερό μέρος, ήταν για τον Søren Kierkegaard κάτι το απαγορευμένο για λόγο ότι είναι σε μια περίοδο που δεν αισθάνεται άξιος να την προσέγγιση , κυρίως επειδή είχε την έμμονη ιδέα ότι δεν υπάρχει συγχώρεση για τη μελαγχολία , όταν κανείς μαστίζεται από αυτή. Αλλά τέτοιες "Ιδέες έμμονες-Fixe idee, όπως έλεγε αρχότερα, είναι σαν κράμπα στο πόδι - το καλύτερο μέσο για την αντιμετώπισή του είναι να πατήσει κανείς πάνω σ' αυτό», έγραψε στο ημερολόγιό του , όπως ο ίδιος μετά από δεκαοκτώ μήνες και πάλι είχε πάει στην εξομολόγηση και είχε γονάτισε στο βωμό .

Οι ίδιες οι επισκέπτες μπορούν στην έκθεση κυριολεκτικά να κάνει σε ένα από τα επιζών ζευγάρι παπούτσια πριν με Soren Kierkegaard αντανακλά τη μετάβαση σε κοινωνία .

Η έκθεση , η οποία άνοιξε το Μάιο και διαρκεί μέχρι τις 11 Νοέμβριο, προβλέπεται για μέχρι ένα υπαρξιακό ταξίδι , το οποίο με βάση τη σχέση Søren Kierkegaard στην εκκλησία της Παναγίας , όπου και οι δύο ήρθαν και θάφτηκε . Εδώ μπορείτε να δείτε το δισκοπότηρο , που πρόφεραν τα χείλη του , και αντιγράφει τις ομιλίες που έκανε στην εκκλησία .

Ο δανός φιλόσοφος πήρε κοινωνία 41 φορές στη ζωή του , συμπεριλαμβανομένου του 39 στην Εκκλησία της Παναγίας . Για να μεταβείτε στην κοινωνία και η κοινωνία τότε, ήταν κάτι που έκανε μόνο λίγες φορές το χρόνο , και η οποία απαιτείται επίσης που γράφτηκε σε καμία σαφή ημέρα πριν . Για Soren Kierkegaard ήταν το μυστήριο , επομένως, κάτι που απαιτείται προετοιμασία, στην οποία συμμετείχαν ότι είχε προηγουμένως ομολογήσει σ 'έναν ιερέα .

Η έκθεση χρησιμοποιεί τη δανική φιλόσοφος που σχετίζονται με το χώρο ως καταλύτης για να μιλήσει για την ιστορία της εκκλησίας και περιλαμβάνει τον επισκέπτη κατά μήκος του τρόπου . Επειδή το μόνο που μόλις εισέρχονται στην έκθεση πριν ενθαρρύνονται να γράψει τον εαυτό του για δείπνο στο παλιομοδίτικο τρόπο . Απέναντι μπορείτε ενώ κοιτάζοντας τον εαυτό της σε ένα μικρό μωσαϊκό καθρέφτες, συμπληρώνεται με ένα απόσπασμα από τον Soren Kierkegaard : «Εγώ μελέτη ... και της σκέψης , ο Θεός ξέρει τι ο Κύριος μας έχει πραγματικά Meent μαζί μου ... " .

Το ίδιο ερώτημα είναι φυσικό να ρωτήσετε τον εαυτό σας , και στη συνέχεια μπορείτε να αρχίσετε διαφορετικά στην έκθεση και το δικό του μικρό υπαρξιακό πεζοπορία , ενώ το περπάτημα γύρω από το κυκλικό χώρο που - όπως και η υπαρξιακή αναζήτηση - δεν μπορείτε να δείτε , όταν άκρα .

Μαζί με τον τρόπο που λεπτομερώς αρκετές σελίδες της σχέσης του Κίρκεγκωρ στην εκκλησία , ποιμένες , ο Θεός και το μυστήριο , και πολλά άλλα αποσπάσματα είναι αναρτημένες στον τοίχο . Στα μισά του δρόμου θα κληθούν να κάνετε τις δικές σας αποφάσεις και να σμίξει με τις απόψεις του Κίρκεγκωρ , γράφοντας τις δικές του θέσεις με την κιμωλία σε μαυροπίνακα ή να βάλει μαζί μια πρόταση από το κούρεμα λέξεις . " Carpe diem " έχει ένα γράφονται στον πίνακα , ενώ αρκετές έχουν εισηγμένες Kierkegaard .

Η έκθεση τελειώνει εκεί που αρχίζει ως εξής: στο βωμό . Εδώ , με τη μορφή ενός καλλιτεχνικού απεικόνιση ενός σύγχρονου βωμό , σχεδιασμένο από τον ήχο καλλιτέχνης και συγγραφέας Morten Søndergaard και σύγχρονης φωτογραφίας από τον Peter Bak . Το έργο ονομάζεται Alter / ώρα .

Στην απλή βωμό βρίσκεται 13 ομιλητές , που συμβολίζει ένα πιάτο για τον Ιησού και για κάθε ένα από τα 12 μαθητές στο Μυστικό Δείπνο . Είναι όλα συνδεδεμένα μεταξύ τους μέσω των γραμμών , και δονείται περιοδικά, όταν αυτοί που κάνουν μερικές φορές τον ήχο της πτώσης που χτυπά μια επιφάνεια και αφήνει έναν ήχο ηχώ . Οι δόνησης ηχεία μπορούν επίσης να απεικονίζουν τον τρόπο τα λόγια του Ιησού κατά τη διάρκεια του Μυστικού Δείπνου για το θάνατο και την ανάσταση του πρέπει να έχουν δημιουργήσει μια δονούμενη δεύτερη σκέψη , ανησυχία ή ίσως και φόβο στους 12 μαθητές , λέει η Susanne Torgard , sognemedhjælper στην Εκκλησία της Παναγίας και επιμελητής μας της έκθεσης .

Με τον τρόπο αυτό , η είσοδος και η έξοδος στην έκθεση σύγχρονης , ενώ το κέντρο είναι περισσότερα για την ιστορία της εποχής του Κίρκεγκωρ , η οποία επισυνάπτεται στην εκκλησία . Είναι ένα Søren Kierkegaard έκθεση , αλλά με την Εκκλησία της Παναγίας στον πρωταγωνιστικό ρόλο και τον φιλόσοφο ως καταλύτης , εξηγεί Susanne Torgard .

Είναι συνδεδεμένα όλα τα νήματα του χρόνου από τη στιγμή Soren Kierkegaard στην παρούσα ημέρα. Για παράδειγμα , με τον Χριστό -figure Bertel Thorvaldsen του , στέκεται μπροστά από το βωμό του καθεδρικού ναού , διαγώνια κάτω μας . Τότε ήταν αρκετά καινοτόμα , να Thorvaldsen όχι μόνο απεικονίζεται ο Χριστός ως σταυρώθηκε , αλλά και ο αναστημένος Σωτήρας . Είχαν συνηθίσει να δείτε μια βασανιστήρια και ξυλοδαρμό του Χριστού που κρεμόταν στο σταυρό , αλλά όχι όπως συνέβη με ανοιχτές αγκάλες κατά των χαμηλώματος επισκέπτες βωμό . Το άγαλμα έκανε μια μεγάλη εντύπωση σε Soren Kierkegaard, επισημαίνοντας ιδιαίτερα Thorvaldsen απεικόνιση του Χριστού στην πρώτη από τις τρεις ομιλίες του στον καθεδρικό ναό :

« Βλέπεις, άπλωσε τα χέρια του και είπε : Έλα, έλα σε μένα , όλοι εσείς ότι η εργασία και είναι βαριά φορτωμένο ? Ιδου, ανοίγει την αγκαλιά του, η οποία , όμως , όλοι θα μπορούσαν να ξεκουραστούν εξίσου ασφαλείς και εξίσου ευλογημένος".

Κίρκεγκωρ θεώρησε ότι για να πάει σε κοινωνία ως «ιερή ενέργεια" και " θεϊκή επιχείρηση» και ίσως Thorvaldsen του Χριστού - σχήμα τον ενέπνευσε να το δούμε και σαν μια πρόσκληση από ψηλά . Γράφει :

"Θα πάει στο βωμό για να συναντηθεί με τον , για τους οποίους θα λαχταρούν περισσότερο για κάθε φορά που μέρος μαζί του. ... Ιδού διαδίδεται ως εκ τούτου αυτός τα χέρια του εκεί πέρα ​​στο βωμό , που σκύβει το κεφάλι του εναντίον σου - ευλογία ! Έτσι , αυτός είναι παρούσα στο βωμό . Έτσι χώριζε από Αυτόν και πάλι , ή έτσι χώρισε από σας πάλι - . Αλλά ευλογία "

Και είναι σε αυτή την απεικόνιση του Χριστού στη μέση της Παναγίας , όπως Κίρκεγκωρ και με βάση , όταν περιγράφει τον Θεό :

"Έτσι είσαι αναλλοίωτη πάντα και παντού να βρει . Ω , και κάθε φορά που ένας άνθρωπος έρχεται σε σας , στην εποχή κατά την οποία ώρα της ημέρας , σε ποια κατάσταση, αν έρθει ειλικρινά , μπορεί να βρει πάντα την αγάπη σας μόνο ζεστό , Μπορείτε αμετάβλητος ! Αμήν . "

Soren Kierkegaard 200 χρόνια

Soren Kierkegaard θα ήταν 200 ετών , στις 5 Μάιο του 2013. Δήλωσε στην εφημερίδα σηματοδοτεί 200η επέτειο με μια σειρά από συνεντεύξεις, ρεπορτάζ , παρασκήνιο και διαθέτουν άρθρα που επικεντρώνονται στο μεγάλο φιλόσοφο , θεολόγο και το έργο και τη σημασία του συγγραφέα .