- Teologisk raseri
Først og fremmest kredser Tudvad om den religiøse inderlighed og ekstremisme, der styrer hans romanfigur. Kierkegaard ender i en form for jihad mod bisperne Mynster og Martensen, som om de var selve den københavnske domkirkes dobbelte tårne og svar på Twin Towers. Den rasende mand flyver ind i dem under sin kirkekamp, og han dør på Frederiks Hospital som en an den selvmordsbomber. (Peter Tudvad har en sans for teologisk raseri, der præger hans måde at skrive sig ind i Kierkegaard på. (Politiken, 28 jul.)
Søren Kierkegaard - terrorismens teolog
Κίερκεγκωρ - ὁ Θεολόγος τῆς τρομοκρατίας (μὲ ἀφορμὴ τὸ βιβλίο του "Φόβος καὶ Τρόμος")
Kultur
Af
statendødsfaldreligionKoranenkvindelivlykkemændsprængstof
Καὶ μία ἀπάντηση στὴν κραυγή: "Fri mig for Kierkegaard" - Weekendavisen ("ἀπελευθέρωσέ με ἀπὸ τὸν Κίερκεγκωρ" - Ἐφημερίδα τοῦ Σαββατοκύριακου)
Ὁ Κίερκεγκωρ, μὲ τὸ βιβλίο του "Φόβος καὶ Τρόμος", ὅπου ἐμπεριέχεται ἡ ἱστορία τῆς θυσίας τοῦ Ἀβραάμ, γίνεται θεωρητικὸς τῶν Ταλιμπάν;
Ὁ Grundtvig (1) ἔζησε, μετὰ τὸν θάνατο τοῦ Κίερκεγκωρ, ἀκόμα 17 χρόνια. Καὶ σ’ αὐτὰ τὰ τελευταῖα του χρόνια ἔγινε σχεδὸν ἀντικείμενο λατρείας ἀπὸ πλευρᾶς ὁπαδῶν του καὶ ὁμοϊδεατῶν του. Θεωρήθηκε ὡς προφήτης τοῦ Θεοῦ κάτω στὸν λαό του καὶ σὰν θαῦμα τῆς θέλησης τοῦ Ὑψίστου. Ὁ Grundtvig ἀπέκτησε τοὺς περισσότερους ὀπαδοὺς τῆς χώρας καὶ στ’ ὄνομά του καὶ πρὸς λατρεία του ἱδρύθηκε τὸ δανικὸ λαϊκὸ Πανεπιστήμιο μὲ στόχο τὴν ἀφύπνιση τοῦ ἁπλοῦ λαοῦ καὶ τὴν ἐξέλιξή του σὲ φωτισμένους πολίτες. Ἀλλὰ καὶ στὴν πολιτικὴ δραστηριοποιήθηκαν οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Grundtvig καὶ πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἔγιναν, ὅπως καὶ ὁ Grundtvig, μέλη τοῦ βασιλικοῦ κοινοβουλίου, ὅπου ἀπέκτησαν καὶ μεγάλη ἐπιρροή. Ἐκκλησιαστικά, μπορεῖ κανεὶς νὰ πεῖ ὅτι γρήγορα ἔγιναν ἡ μεγαλύτερη ὁμάδα ἤ ἡ οὐσιαστικώτερη δύναμη μέσα στὴν δανικὴ Ἐκκλησία. Μόνον στὴν Θεολογία καὶ στὸ Πανεπιστήμιο ἔμεινε ἡ ἐπιρροή τους περιορισμένη.
Καὶ ὁ Grundtvig, ἀλλὰ καὶ ὁ Κίερκεγκωρ ἦσαν δυαδιστές. Πίστευαν καὶ οἱ δύο ὅτι μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ἐπικρατεῖ μία ἀντίθεση, ἡ ὁποία μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου μετριάστηκε στὸν Grundtvig, ἐνῶ στὸν Κίερκεγκωρ ἐνισχύθηκε. Humanum non capax est Divini, τὸ ἀνθρώπινο δὲν μπορεῖ νὰ περιλάβει μέσα του τὸ θεϊκό. Σ’ αὐτὸ ἦσαν καὶ οἱ δύο σύμφωνοι. Ὅμως, ἀργότερα, οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Grundtvig τῆς δεύτερης καὶ τρίτης γενιᾶς δὲν ἤξεραν τίποτα ἀπὸ τὸν θρησκευτικὸ ἀγῶνα τοῦ Grundtvig ἢ ἀπὸ τὴν ὀξύτατη ἀνθρωπολογικὴ σκέψη του. Ἡ ἰσχυρὴ καὶ χαρούμενη ἀντίληψη ποὺ εἶχαν γιὰ τὴν ζωή ἄφηναν νὰ λειώσει τὴν ἀντίθεση μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου ἀπὸ ἐκεῖνον τὸν Ἥλιο τῆς χαρᾶς, ποὺ σκέκεται στὸν οὐρανό ἀέναα. Ἐκεῖνοι οἱ μαθητὲς τοῦ Grundtvig, ἦσαν μὲν «γήινοι βῶλοι», διότι ἡ ἔκφραση εἶναι πολὺ ποιητική, καὶ ἠχεῖ ὡραία, ὅταν τονίζεται σωστά, ἀλλὰ δὲν ἦσαν μὲ καμμία ἔννοια ἁματωλοί, διότι «εἶχαν πάντοτε τὸν θησαυρούλι τοῦ Θεοῦ, τὴν θερμὴ θεσούλα τους στὸν Ἥλιο», ὅπως ἀναφέρεται σὲ μιὰ εὔστοχη παρωδία (ἀπομίμηση) τοῦ Knud Vallø. Μὲ ἄλλους λόγους, θεωροῦν οἱ συνεχιστὲς τοῦ Grundtvig ὅτι ἡ δύσκολη δουλειὰ ἐπιτελέστηκε ἀπὸ τὸν Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ἐμεῖς ζοῦμε πλέον σὲ μιὰ εὐλογημένη, θριαμβεύουσα Ἐκκλησία.
Οἱ Δανοί, στὴν ἀνομολόγητη ἐρώτηση, κατὰ τὴν ἐπέτειο τῶν 200 χρόνων ἀπὸ τὴ γέννηση τοῦ Σ. Κίερκεγκωρ, γιατὶ δὲν συμπαθοῦν τὸν Κίερκεγκωρ, γιατὶ «στραβομουτσουνιάζουν» ὅταν τοὺς ρωτοῦν γιὰ ποιὸν λόγο δὲν συμμετέχουν στὸν ἐθνικὸ ἑορτασμό, νοιώθουν δικαιωμένοι μιλώντας γιὰ τὸν Grundtvig. Δὲν ἔννοιωθαν μπροστὰ σὲ δίλημμα. Ὁ Κίερκεγκωρ ζητοῦσε πολλὰ καὶ αὐστηρά, δύσκολα πράγματα. Αὐτὸ δὲν λέγεται, διότι ὁ Κίερκεγκωρ τὸ στήριζε ἁγιογραφικά. Μπορεῖ ὅμως νὰ λεχθεῖ ὅτι τὰ ἔβαλε μὲ τὴν Ἐκκλησία, καὶ αὐτὸ εἶναι κακό. Ἡ παράδοσή τους εἶναι ὁ Λουθηρανισμός. Καὶ εἶναι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία τοῦ Κράτους. Ὁ Grundtvig εἶναι πιὸ βατός καὶ βολεύει θεολογικά, ἀγωνίστηκε γιὰ τὴν δημιουργία μιᾶς Ἐθνικής Θρησκείας. Ἡ συγκεκριμένη αὐτὴ μορφὴ πιστεύει ὅτι ὁ Χριστὸς ἐξαγόρασε τοὺς πιστούς του μὲ τὸ αἷμα Του καί, ἔτσι, αὐτοὶ δὲν χρειάζεται νὰ κάνουν τίποτα. Γεύονται ἐπὶ γῆς τὴν Ἀνάστασή Του καὶ τὴν Πεντηκοστή, τὴν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὁ Κίερκεγκωρ κόντεψε νὰ καταστρέψει τὰ πάντα. Καί, ἕνας Θεὸς ξέρει, τὶ θὰ κατάφερνε νὰ κάνει, ἐὰν δὲν τὸν προλάβαινε ὁ θάνατος! (Ἐγράφη καὶ αὐτό, τὸ τελευταῖο, σὲ θεολογικὸ περιοδικό τῆς "Διαλεκτικῆς Θεολογίας"! Τὰ τεύχη τὰ ἀναδημοσίευσε ὁ Moltmann.)
Ὁ Κίερκεγκωρ, μετὰ τὸ ἔργο του “Ψήγματα Φιλοσοφίας”, καθὼς καὶ στὴν "Ἐξάσκηση στὸν Χριστιανισμό", ἀλλὰ ἀργότερα μέχρι τὸ τέλος του στὰ "κηρύγματά" του ἔδειξε μιὰ σοβαρώτατη διαφοροποίηση στὴν δογματική του, διαφοροποιήθηκε δηλ. σὲ ὡρισμένα βασικὰ σημεῖα ἀπὸ τὸν Λουθηρανισμό, ὅπως “ὁ Θεὸς πάσχων”, ἡ κάθετη ἀντίθεσή του στὴν "Θριαμβεύουσα Ἐκκλησία"(ὁ ἴδιος, καθὼς καὶ οἱ Ρωμαιοκαθολικοί, ἀλλὰ καὶ οἱ Ἑλληνο-ορθόδοξοι καὶ ὅλοι οἱ ἄλλοι Χριστιανοὶ ἀγωνίζονται μέσα στὴν "Μαχόμενη Ἐκκλησία") κ.ἄ. Οἱ λουθηρανοί (ὡρισμένοι ἀπὸ αὐτούς, μὲ νέο ὄνομα, “διαλεκτικὴ θεολογία”), βλέποντας ὅτι προσεγγίζει πολὺ τὸν Καθολικισμὸ σὲ ὡρισμένα σημεῖα, φρόντισαν νὰ διασκεδάσουν τὶς ἐντυπώσεις, ἔστω καὶ ἂν οἱ “ἐντυπώσεις” αὐτὲς ἦσαν σοβαρώτατες ἐργασίας τοῦ Romano Guardini, τοῦ Hans Urs v. Balthasar κ.ἄ.
Ἔτσι ἔχτισαν θεωρίες. Σύμφωνα μὲ μία ἀπὸ αὐτὲς τὴν ἄσχημη οἰκονομικὴ κατάστασή του ὁ Κίερκεγκωρ (τὰ βιβλία του τὰ ἐξέδιδε μὲ δικά του ἔξοδα καὶ τὰ “κέρδη” ἀπὸ τὶς περιορισμένες πωλήσεις ἦσαν ἐλάχιστα) τὴν ἔκανε γνωστὴ στὸν Ἐπίσκοπο Mynster, τὸν ἐκπρόσωπο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ κράτους τῆς Δανίας, χωρὶς νὰ λάβει ἀπάντηση. Ὁ Κίερκεγκωρ ἐσέβετο ἰδιαίτερα τὸν Ἐπίσκοπο, ὁ ὁποῖος ἦταν καὶ ὁ πνευματικὸς τοῦ πατέρα του καὶ γι' αὐτὸ ἀνέβαλε διαρκῶς τὴν ἐπίθεσή του ἐναντίον τῆς “καθεστηκυίας Ἐκκλησίας” τῆς Δανίας. Ἡ ὅλη κρίση τοῦ Κίερκεγκωρ ξέσπασε στὸν Λούθηρο καὶ τὸν Λουθηρανισμό.
Διαβάστε τὰ παρακάτω, γιὰ νὰ καταλάβετε:
“Die vielen Reflexionen Kierkegaards „über sich selbst“, über das Wesen des „außerordentlichen Zeugen“, über sein Verhältnis zum „Bestehenden“, von denen hier nur eine kleine Auswahl vorgelegt werden kann, geben davon Zeugis. In diesen Zusammenhang gehört auch Kierkegaards eindringliche Auseinandersetzung mit Luther in diesen Jahren, deren Einseitigkeiten und Verzerrungen nur daraus zu erklären sind, daß Kierkegaard die ihm gegenwärtige Gestalt des dänischen Protestantismus mitsamt der ihm daraus erwachsenden persönlichen Problematik weithin ihn Luther rückprojiziert.
Aus dieser letzten, tiefen persönlichen Krise Kierkegaards ist auch das überschwengliche Gefühl der Befreiung und persönlichen Vollendung zu begreifen, das ihn unmittelbar vor dem Tode, nach dem Wagnis des Angriffs erfüllt hat (vgl. diese deutsche Kierkegaard-Ausgabe, 35., S. 265Ff, und H. Gerdes, Sören Kierkegaard, Berlin 1966, S. 118f.).“ „...Die Übersetzung als solche ist selbstverstänlich immer auch Interpretation. Einzelne Einwände, die gegen die Art der Übersetzung in den vorhergehenden Bänden von einigen Rezensenten ausgesprochen worden sind...“
Σύμφωνα μὲ μιὰ ἄλλη θεωρία τους, ὁ Κίερκεγκωρ στὰ “κηρύγματά του τῆς Παρασκευῆς” ξέφευγε τοῦ Λουθηρανισμοῦ παρασυρόμενος ἀπὸ τὰ συναισθήματά του. Παρεξέκλινε δηλ. τοῦ Λουθηρανισμοῦ ὅπως λέμε “ποιητικῇ ἀδείᾳ”!!!(S. Kierkegaard, Die Tagebücher, Fünfte Band, Ausgewählt, übersetzt und erläutert von Hazo Gerdes, 1.- 3. Tausend, 1974 by Eugen Diederichs Verlag...)
Ἐπίσης:
„Geschichtliche Einleitung
2) Kierkegaard hat in seinen letzten Lebensjahren keine Bücher mehr veröffentlicht. Das liegt z. T. am Schwinden seines Vermögens – die zumeist in Selbst- oder Kommissionsverlag erscheinenden Bücher brachten ihm einen verschwindend geringen Reinverdienst, der für Kierkegaards Lebenshaltungskosten bei weitem nicht ausreichte -, z. T. aber auch daran, daß Kierkegaard mit den von ihm 1849/51 herausgegebenen Werken des Jahres 1848 an die dänische Staatskirche die Existenzfrage stellte, welche diese – vertreten durch Bischof Mynster – zu beantworten nicht bereit war. In den Tagebüchern 1851/54 spiegelt sich die Zwngslage, in die Kierkegaard durch die hinhaltende Taktik Mynsters hineingeraten war. (Dabei dürfte Mynster sich über die volle Tragweite, die seine Haltung für Kierkegaard hatte, nicht im klaren gewesen sein). Zwar hatte Mynsters wahre Meinung sich nach Kierkegaards Überzeugung durch die logende Erwähnung Goldschmidts (vgl. Anm. 88 unten S. 392) verraten, aber da Mynster keineswegs zur klaren und öffentlichen Konsequenzziehung bereit war, begann Kierkegaard jetzt zwar mit der Vorbereitung des Angriffs, konnte sich aber zum tatsächlichen Losslagen nicht entscheiden. Mitgewirkt hat an diesem Zögern freilich auch die „ererbte“ Pietät Kierkegaards gegenüber Bischof Mynster, dem er die Erschütterung seiner Stellung und seines Ansehens im hohen Alter menschlich gern erspart hat. Man kann sich die Seelenqual Kierkegaards, in die er durch Mynsters und des „Bestehenden“ Zweideutigkeit und die sich daraus ergebende Unsicherheit über seine verbleibende Aufgabe gestürzt wurde – geschärft dadurch, daß sich alles mit seim Selbstverständnis und Gottesverhältnis ineineanderschlang – kaum zermürbend genug vorstellen. Die vielen Reflexionen Kierkegaards „über sich selbst“, über das Wesen des „außerordentlichen Zeugen“, über die „Nachfolge“ und über sein Verhältnis zum „Bestehenden“, von denen hier nur eine kleine Auswahl vorgelegt werden kann, geben davon Zeugnis. In diesen Zusammenhang gehört auch Kierkegaards eindringliche Auseinandersetzung mit Luther in diesen Jahren, deren Einseitigkeiten und Verzerrungen nur daraus zu erklären sind, daß Kierkegaard die ihm gegenwärtige Gestalt des dänischen Protestantismus mitsamt der ihm daraus erwachsenden persönlichen Problematik weithin ihn Luther rückprojiziert.
Aus dieser letzten, tiefen persönlichen Krise Kierkegaards ist auch das überschwengliche Gefühl der Befreiung und persönlichen Vollendung zu begreifen, das ihn unmittelbar vor dem Tode, nach dem Wagnis des Angriffs erfüllt hat (vgl. diese deutsche Kierkegaard-Ausgabe, 35., S. 265Ff, und H. Gerdes, Sören Kierkegaard, Berlin 1966, S. 118f.).“ Den reflektierten Ausdruck findet dies Vollendungsbewusstsein in der Aufzeichnung XI2A 273 f. (unten S. 361 f.). In gewisser Weise hätte Kierkegaard dem Nachfolger Mynsters, Bischof Martensen, dankbar sein können, daß dieser durch seine (harmlos-) klare Stellungsnahme zu Kierkegaards oben erwähnter Existenzfrage an die Kirche dem Zögern Kierkegaards ein Ende gemacht hat.„ „
Ὅμως: Ὁ Κίερκεγκωρ πρέσβευε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δὲν εἶναι διδασκαλία, ἀλλὰ βίωμα! Δὲν ἐδέχετο νὰ στηρίζεται τὸ κήρυγμα γιὰ τὴν “τόνωση” τῆς πίστεως σὲ ἐπιχειρήματα καὶ “ἀποδείξεις”. Οὔτε κἄν καὶ ὅταν προέρχονταν αὐτὰ ἀπὸ τὴν “φυσικὴ θεολογία”. Ἦταν ἐναντίον τῶν γλυκανάλατων “ἀπολογητικῶν” ἐπιχειρημάτων τῶν κηρυγμάτων, τοῦ τύπου: ὁ Χριστιανισμὸς εἶναι ἀληθὴς διότι ἀντέχει τόσους αἰῶνες ἤ ὅτι μὲ τὶς ἐμπειρίες τῶν Χριστιανῶν τόσων αἰώνων ἡ πίστη μας θωρακίζεται κ.ἄ. Προσπαθοῦσε νὰ προσεγγίσει τοὺς ἀκροατές του συναισθηματικά. Ἔφερνε π.χ. ὡς παράδειγμα τὴν ἐντύπωση ποὺ δημιουργοῦσε σὲ ἕνα νεαρὸ παιδὶ μιὰ σειρὰ εἰκόνων μὲ παραστάσεις σπουδαίων προσώπων τῆς ἱστορίας, τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου πάνω σ' ἕνα ἄλογο, τοῦ Γουλιέλμου Τέλλου νὰ στοχεύει μὲ τὸ τόξο του τὸ μῆλο πάνω ἀπὸ τὸ κεφάλι τοῦ παιδιοῦ του, τοῦ Ναπολέοντα καὶ ἄλλων. Μεταξὺ αὐτῶν καὶ τὴν εἰκόνα τοῦ Ἐσταυρωμένου Ἰησοῦ! Ἦταν κάποιου εἴδους “ἀντι-ήρωας”; Γιατὶ τοῦ ἔκαναν αὐτὸ τὸ κακό, ἀφοῦ ἦταν ἄνθρωπος καλός, ποὺ ἀγαποῦσε καὶ βοηθοῦσε ὅλον τὸν κόσμο; Ἤ ἄλλο παράδειγμα: Τὶ σημαίνει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ στὴν ἁμαρτωλή “ἡ πίστις σου σὲ ἔσωσε”; Ποιὸς σώζει; Ἄλλο παράδειγμα: Ἡ εἰκόνα, ἡ σκηνὴ ὅπου ἕνας γέροντας μεταφέρει σὲ μιὰ μικρὴ κάσα- ξύλινο κιβώτιο τὸν μικρὸ ἐγγονό του γιὰ νὰ τὸν θάψει, τί προβληματισμοὺς ἐγείρει σὲ σχέση μὲ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ; “Ποιητικῇ ἀδείᾳ” σημαίνει τὸ νὰ ἐπιτρέπεται νὰ παρεκκλίνει δογματικὰ ἕνας τόσο σπουδαῖος θεολόγος, κατὰ τὴν ἀνάπτυξη παρομοίων ; Ἀδιανόητες θὰ ἦσαν (ἐὰν ὄχι βλάσφημες) γιὰ τὸν Κίερκεγκωρ ὁποιεσδήποτε σκέψεις περὶ "ἀπομυθοποιήσεως" τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος θὰ ἤθελε νὰ θεωρεῖται μελετητὴς τῆς Ὕπαρξης καὶ ὄχι "Ὑπαρξιστὴς" καὶ ἄλλα παρόποια, διότι αὐτὰ παραπέμπουν σὲ ἄλλα, ἄσχετα μὲ τὶς σκέψεις του.
========================================================================
Δύο προσεγγίσεις τῆς θυσίας τοῦ Ἰσαάκ σὲ σχέση μὲ τὸν χωρισμό του ἀπὸ τὴν Ρεγκίνα
Πρώτη: "Kierkegaards 'mord'
Nu kunne man indvende, at 'Abraham på Morija bjerg' blot er en metafor på en måde at løse en konflikt. Kierkegaard havde, som vi alle ved, problemer med sin far og sin ex. Han brugte Abraham både til at vise, hvordan han selv var blevet ofret af sin far, og hvordan han havde ofret sit ægteskab med Regine. Det kan være slemt nok at gå fra sin kæreste. Symbolsk er det måske 'mord', og Kierkegaard siger selv, at han 'myrdede' Regine. Alligevel er det noget andet end fysisk udslettelse. Mord er forbudt, utroskab er ikke..
Abraham er dog mere end en metafor. Kierkegaard insisterer på hans realitet. Han er ikke "en Nullitet, et Phantom, noget Stads". Han skal tages alvorligt, og det samme skal hans offer. Han hader ikke mennesker, slet ikke sin egen søn. Præcis derfor må han gøre som han skal for at være lydig.
Det er svært at forestille sig, at udvælgelsen af selvmordskandidater foregår med den eksistentielle alvor, som Kierkegaard kræver. Men det er ikke svært at se, at dybt i enhver religion, som tager sig selv dødsens alvorligt, ligger en afvisning af etiske hensyn og hermed en højere ret til død. "
Τὴν "σκότωσε" μέσα του, πλὴν ὅμως... δὲν τὴν ξεπέρασε ἐντελῶς. Ὁ "συμβολισμὸς", ποὺ πλησιάζει νὰ μοιάζει ὁ χωρισμός του ἀπὸ τὴν Ρεγκίνα μὲ τὴ θυσία τοῦ Ἀβραάμ.
Δεύτερη: Ἡ πίστη τοῦ Ἀβραὰμ θεωρήθηκε ἐξ ἀρχῆς ὑποδειγματική. Διότι ὁ Ἀβραάμ ξεπέρασε τὰ γήινα, τὰ λογικά, τὰ ἀποδεδειγμένα, τὴν βεβαιότητα γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς ὑπακοῆς (Ἡ πίστη ὡς ἐμπιστοσύνη). Εἶχε δεχθεῖ τὴν ὑπόσχεση ὅτι θὰ γίνει γενάρχης. Τώρα δέχεται μία ἐντολή: νὰ διακόψει τὸν δεσμὸ μὲ τὸν ὑποσχεθέντα μελλοντικὸ λαό του, σκοτώνοντας τὸν γιό του. Τότε πῶς θὰ γινόταν ἐθνάρχης σκοτώνοντας τὸν συνεχιστὴ τοῦ γένους του; Θὰ ἔπρεπε νὰ ὑπακούσει στὸ παράλογο; Τὸ ὁποῖο συμπεριλαμβάνει καὶ τὸ ἐνδεχόμενο μιᾶς προσωπικῆς του ἀρρωστημένης καταστάσεως, μιᾶς τρέλλας; Καὶ ἡ εὐθύνη; Ἡ ἠθική; (Ἡ πίστη ὡς ὑπέρβαση ὅλων τῶν "λογικῶν") "Ἀλλὰ καὶ φιλοσοφικά, ὁ Κίερκεγκωρ προσπαθεῖ νὰ ἐξηγήσει πῶς νὰ ἐνεργεῖ κανεὶς δυνάμει τοῦ παραλόγου, τὸν τρόπο διεξαγωγῆς, ὅτι δὲν μπορεῖ νὰ δικαιολογηθεῖ λογικά ἢ νὰ ὑψώσει κάπως ἀλλοιῶς τὸ νέο πρότυπο. Ἐξακολουθεῖ νὰ παραβιάζει τὶς γενικὲς ἀρχὲς τῆς ἠθικῆς. Σὲ ἕνα ἐπίπεδο, τὸ βιβλίο του "Φόβος καὶ Τρόμος" εἶναι μία ἀναμέτρηση μὲ τον Χέγκελ, σε ένα άλλο είναι ένα ενιαίο κρυμμένο μήνυμα σε μια γυναίκα που ονομάζεται Regine Olsen. Μὲ αυτή ο Κίερκεγκωρ ήταν βαθιά ερωτευμένος όταν συναντήθηκαν το 1837 και μετά από λίγα χρόνια αρραβωνιάστηκαν, αλλά ὁ Søren διέλυσε τον αρραβώνα μετά από μόνο ένα έτος. Η αιτία δεν είναι πλήρως κατανοητή και συνεχώς συζητείται. Αλλά είναι σαφές ότι η σχέση με Regine έζησε στα βιβλία του. Μέσα από τον Αβραάμ και τον Ιωάννη της Σιωπής (Silentio) ὁ Κίρκεγκωρ προσπαθεί να εξηγήσει τη συμπεριφορά του, γιατί έπρεπε να την θυσιάσει. Αλλά ὁ «Φόβος και Τρόμος" είναι επίσης μια πολύ σοβαρή φιλοσοφική ανάλυση του τι σημαίνει να ζεις σε μια σχέση που ορίζει την είσοδο ενός ατόμου στη ζωή. Μπορεί να είναι για το Θεό, καθώς και ενός αγαπημένου προσώπου. Στο κέντρο είναι η διαφορά ανάμεσα σε αυτό που ο Κίερκεγκωρ για νεράιδα - ηχώντας γλώσσα που ονομάζεται ιππότης παραίτησης και ιππότης της πίστης. Το πρώτο είναι ένα άτομο που κατάφερε να διατηρήσει την αγάπη τους με έναν τρόπο που κάνει το αγαπημένο πρόσωπο δεν θα είναι πλέον απαραίτητο, ακόμα κι αν η αγάπη παραμένει. Υπάρχει μια υψηλότερη κατάσταση από ό, τι ένα συνηθισμένο unreflective αγάπη, αλλά της λείπει η δύναμη των ιπποτών πίστης έχουν - μια κατάσταση κατά την οποία ένα αντιλαμβάνεται πλήρως όλους τους κινδύνους, έτσι ώστε το αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να πεθάνουν, αλλά παρ όλα αυτά κρέμεται, ως εάν δεν υπάρχει κίνδυνος υπήρχε. Στη γλώσσα του Kierkegaard πρόκειται για κάθε στιγμή για να δείτε το σπαθί να πλανάται πάνω από την αγαπημένη του, αλλά εξακολουθούν να αισθάνονται ευχαρίστηση δυνάμει του παραλόγου. Όταν μιλάμε καθημερινά για την αγάπη και την αγάπη μας κάνει αυτό που συχνά χρησιμοποιούν αλληγορίες που αναπνέουν παθητικότητα. Μιλάμε για την απώλεια του ελέγχου, έτοιμο να πέσει. Κίρκεγκωρ μιλάει για το άλμα, το τελευταίο βήμα θα πρέπει να εκτελέσετε προκειμένου να επιτευχθεί το θρόνο είναι να πηδήξει σε αυτό. Αυτό που σημαίνει είναι ότι υπάρχει μια λογική γέφυρα στην άλλη άκρη του γκρεμού. Δεν μπορείτε να ορθολογικά υποστηρίζουν για την πίστη ή για μια ύπαρξη που αγκαλιάζει το παράλογο, την πλήρη υιοθέτηση της θνησιμότητας σε ό, τι έχει σημασία, ενώ spankulerar στη ζωή σαν όλα ήταν ισχυρό και κατανοητό. Αυτό είναι σε αντίθεση με άλμα να πέσει ενεργό δράση. Σίγουρα, η αγάπη είναι μια κινητήρια δύναμη - κατά κάποια έννοια, δεν μπορούμε να αποτρέψουμε το νερό από την ορμητική ροή, αλλά ίσως είμαστε υπεύθυνοι για κάθε μικρή ρωγμή που οδηγεί τις αποτυχίες του φράγματος; Όταν είμαι στο τέλος του έτους 2007, εξακολουθεί να θρηνεί βάρους, χτυπήθηκε από σεισμό στην αγάπη με τις συνεχιζόμενες μετασεισμικές δονήσεις, έτσι είχα Κίρκεγκωρ μαζί μου σε κάθε στιγμή. Είδα το θάνατο σε όλα, το σύνολο του κινδύνου του άλμα - και όμως εγώ ο ίδιος πέταξε ολοταχώς έξω με ανοιχτά τα μάτια. Δεν υπάρχει εύκολο επιχείρηση να κάνει. Ίσως απαιτείται δηλητηρίαση πάθος της επιτυχίας. Σύμφωνα με τον Κίρκεγκωρ, πρέπει κανείς να αναδημιουργήσει συνεχώς αυτή την πρόταση, και πάλι άλμα στη χώρα πίστη ή η αγάπη και είναι λογικό να ρωτήσω με ποιο κόστος να ζήσουν πλήρως. Κίρκεγκωρ ήταν ακόμα μόνο 42 χρονών και όταν έχετε διαβάσει τα βιβλία του, είναι εύκολο να πιστέψει κανείς ότι το πάθος βοήθησε να συντομεύσει. Ανεξάρτητα από αυτό, συγγραφείς και στοχαστές που έχουν την επιθυμία να αλλάξουν τη ζωή τους και την ίδια στιγμή κάνει μια ανατριχιάζω στη σκέψη, δεν φυτρώνουν στα δέντρα. Στη Δανία, υπάρχει τώρα η επέτειος του Κίρκεγκωρ πρέπει να γίνει πιο προσιτή. Οι δύσκολες σκέψεις πρέπει να εξηγηθεί. Αλλά είναι λάθος είσοδο. Δεν πρέπει να παρασυρόμαστε από αδυναμία πρόσβασης Søren Kierkegaard, αλλά δελεαστεί. Είναι όταν αγγίζει τα άκρα σκέψης και της ζωής ότι το κείμενο πραγματικά παθιασμένοι. Προσθέστε σε αυτό ότι είναι ένα από τα κύρια πεζογράφος της Σκανδιναβίας. Δεν είναι αρκετά δελεαστικό; Αυτο φοράω πάντα "Φόβος και Τρόμος" μαζί μου, ως υπενθύμιση της χαράς και της αγάπης απαιτεί τόσο πάθος και μια συνάντηση με τον φόβο. Στη νόσο του Κίρκεγκωρ και από κοινού τα γενέθλιά μου, κάθομαι και σκέφτομαι το θάνατο και το πώς αισθάνονται ελατήρια αιώνια ζωή σε μένα."
Ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γεννιέται καὶ ἕνα ἄλλο ἐρώτημα: " Μποροῦν νὰ συνυπάρξουν Ἰσλάμ καὶ Δημοκρατία; " (Εἶναι ὁ Χριστιανισμὸς δημοκρατικὴ θρησκευτικὴ ἔκφραση; Ὁ Χ. Γιανναρᾶς εἶχε πεῖ ὅτι ἐὰν ὁ Ρωμαιοκαθολικισμὸς ἐξέφραζε τὴν φεουδαρχία καὶ ὁ Προτεσταντισμὸς τὸν καπιταλισμό, τότε ἡ Ὀρθοδοξία ἀντιστοιχεῖ στὴν ἀναρχία!)
-- ------- - - - - -- - - - - - - -
Το ίδρυμα «Άρτος Ζωής» σε συνεργασία με το Megaron+ διοργανώνει έναν κύκλο διαλέξεων με θέμα «Η θρησκεία στον σύγχρονο κόσμο».
4η διάλεξη: (Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014, 19:00)
«Θρησκεία και δημοκρατία» (Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, Βασ. Σοφίας & Κόκκαλη, Αίθουσα MC2,
Ελεύθερη είσοδος με δελτία προτεραιότητας. Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 5:30 μ.μ.
Ομιλητής: Σταύρος Ζουμπουλάκης, πρόεδρος του Δ.Σ. του Ιδρύματος «Άρτος Ζωής»
Η αδιαμφισβήτητη αντίθεση της χριστιανικής Εκκλησίας προς τη δημοκρατία, κατά τους Νεότερους Χρόνους, οφείλεται άραγε σε λόγους εγγενείς στη χριστιανική διδασκαλία; Μήπως υπάρχουν, από την άλλη, παρά την ιστορική αντιπαλότητα, ανεπίγνωστες έστω οφειλές της σύγχρονης δημοκρατίας στη χριστιανική σκέψη και παράδοση; Πού βρίσκεται η σχέση Εκκλησίας και δημοκρατίας σήμερα; Τι ισχύει εν προκειμένω για τις άλλες θρησκείες και ιδιαίτερα για το Ισλάμ;
--------------------------------------------------------------------
(1) Ὁ N.F.S. Grundtvig γεννήθηκε τὸ 1873 καὶ πέθανε τὸ 1872. (Ὁ Σ. Κίερκεγκωρ γεννήθηκε τὸ 1813 καὶ πέθανε τὸ 1855.) Προέρχονταν ἀπὸ ἱερατικὴ γενιά καὶ ἐκτιμήθηκε ἰδιαίτερα ἀπὸ πιστοὺς καὶ ἀγρότες ποὺ ἐμφοροῦνταν ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τοῦ διαφωτισμοῦ. Πνευματικὰ ἀνῆκε στὴν περίοδο τοῦ ὀρθολογισμοῦ, βίωσε τὶς περιόδους τοῦ ρομαντισμοῦ καὶ τοῦ φιλελευθερισμοῦ, καθὼς καὶ τὸν ἀγγλικὸ καὶ γαλλικὸ ρεαλισμὸ καὶ τὴν φυσιοκρατία, ποὺ ὁ Georg Brandes ὀνόμασε «μοντέρνο ξέσπασμα». Εἶχε τὴν ὑγεία καὶ τὴν εὐρωστία ἑνὸς γίγαντα. Δούλευε ἀσταμάτητα, κοιμόταν λίγο, ἀλλὰ εἶχε ἕνα μειονέκτημα: ἀδυνατοῦσε νὰ βάζει σὲ μιὰ λογικὴ σειρὰ τὶς σκέψεις του, νὰ φτιάξει δηλαδὴ ἕνα σύστημα. Τὰ δυνατά του βασικὰ σημεῖα δὲν ἦσαν ὁ λόγος, ἀλλὰ ὁ μύθος, ὄχι οἱ ὅροι, ἀλλὰ τὰ πρόσωπα. Ἦταν γνωστὸς κυρίως ὡς ποιητὴς καὶ προφήτης.
================================================
| Downloads: 3,746 |  |
|
![[audio]](https://archive.org/images/mediatype_audio.gif) |
On Existentialism and Islamism - D.E. Wittkower A talk given at the 2007 annual meeting of the Southern Sociological Society. Presented by D.E. Wittkower, Ph.D (Philosophy). The purpose of the talk was to investigate why students in a large Southern U.S. University were surprisingly sympathetic to contemporary Islamist claims and movements when those claims were presented in the context of Existentialist challenges to modernity. Keywords: Existentialism; Islamism; Camus; Kierkegaard; Nietzsche; Heidegger; Qutb; Shariati; bin Laden; Terrorism |
|
=====================================================
Η κύρια κριτική του Λεβίνας επικεντρώνεται στα ηθικά και θρησκευτικά στάδια του έργου του Κίρκεγκωρ, ειδικά στο Φόβος και Τρόμος. Ο Λεβίνας ασκεί κριτική στο άλμα της πίστης υποστηρίζοντας ότι η καταστολή του ηθικού και το άλμα στο θρησκευτικό στάδιο αποτελεί μια μορφή βίας.
Η Κιρκεγκώρεια βία εμφανίζεται όταν η ύπαρξη [του ατόμου] εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει το ηθικό στάδιο για να οδηγηθεί στο θρησκευτικό στάδιο, στην επικράτεια την πίστης. Αλλά η πίστη δεν χρειάζεται κάποιου είδους εξωτερική δικαίωση. Ακόμη και σε εσωτερικό επίπεδο, συνδυάζει την επικοινωνία με την απομόνωση, και συνεπώς τη βία με το πάθος. Από εκεί έχει προέλθει η υποβάθμιση των ηθικών φαινομένων σε δευτερεύουσα θέση και η περιφρόνηση προς τις ηθικές καταβολές του [ανθρώπινου] όντος που οδήγησαν, μέσω του Νίτσε, στον αμοραλισμό των πρόσφατων φιλοσοφικών ρευμάτων.
— Εμάνουελ Λεβίνας, Ύπαρξη και Ηθική, (1963)[34]
Ο Λεβίνας υποδεικνύει το γεγονός ότι ο Θεός ήταν που αρχικά έδωσε εντολή στον Αβραάμ να θυσιάσει τον Ισαάκ και ότι ένας άγγελος, κατόπιν, έδωσε εντολή στον Αβραάμ να μην συνεχίσει. Αν πράγματι ο Αβραάμ βρισκόταν στην επικράτεια του θρησκευτικού σταδίου, δεν θα υπάκουε στον άγγελο ώστε να σταματήσει αλλά θα προχωρούσε ώστε να σκοτώσει τον Ισαάκ. Η «υπερβατική ηθική» μοιάζει με παραθυράκι που επιτρέπει τη δικαιολόγηση των εν δυνάμει δολοφόνων από τα εγκλήματά τους και κατά συνέπεια κάτι τέτοιο είναι απαράδεκτο.[35]
------------------------------------------------
[34]· Lippit, John. Kierkegaard and Fear and Trembling, Routledge 2003, ISBN 0-415-18047-3
[35]· Katz, Claire Elise. «Η Φωνή του Θεού και το Πρόσωπο του Άλλου (The Voice of God and the Face of the Other)». Penn State University. Ανακτήθηκε στις 23 Απριλίου 2006.
(Βικιπαίδεια)
==================================================
Titel: Sören Kierkegaard, Furcht und Zittern
Dozent(in): Dr. phil. Marion Friedrich. Πανεπιστήμιο τοῦ Augsburg, Deutschland
Inhalt der Lehrveranstaltung:
Furcht und Zittern Unter dem Pseudonym Johannes de Silentio veröffentlicht Sören Kierkegaar (1813 - 1855, Kopenhagen) im Jahre 1843 „Furcht und Zittern“. Oft wird er zusammen mit Schopenhauer als „leidender Denker“ tituliert, mit ihm gemein ist ihm auch die Verachtung für das zeitgenössische Treiben der Philosophie, von Kierkegaard im Vorwort als „Ausverkauf der Ideen“ bezeichnet.
„Furcht und Zittern“ behandelt vordergründig die Frage, ob eine immanente Ethik ausreicht oder ob es eine teleologische Suspension des Ethischen gäbe, die Abrahams beabsichtigte Opferung Isaaks (Gen 22) rechtfertigen könnte, und wurde zu einem seiner meist diskutierten Werke.
Bedeutet „Furcht und Zittern“ tatsächlich das Ende der Ethik, ist das Buch eine radikale Verteidigung eines religiösen Fundamentalismus oder ein überlegener Angriff auf eben jenen Fundamentalismus?
================================================
To καταπληκτικό έργο Έξοδος του Μαρκ Σαγκάλ. Συνδυάζει την βιβλική έξοδο με την σταυροαναστάσιμη κάθοδο στον Άδη και έξοδο μας από τον θάνατο στην ζωή. Αποτυπώνει την διηνεκή πραγματικότητα: Ο λαός του Θεού, ο λαός του Θεού κάθε εποχής εξοδεύει από αυτόν τον σκοτεινό, αποπνιχτικό κόσμο, την κοιλάδα του θανάτου, προς την όντως Ζωή, κάτω από την σκέπη του Σταυρού και με αναφορά στον Εσταυρωμένο. Ζούμε ένα διαρκές ταξίδι προς την ανάσταση. Μην βαλτώνουμε. Ποτε! (Panteleimon Krouskos)
================================================
Ἡ βία, ἐν ὀνόματι τῆς θρησκείας, βιάζει τὴν ἔννοια τῆς θρησκείας (Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας Ἀναστάσιος)
============================================================================
”Das glaube ich fest: so viel Verworrenes, Böses und Abscheuliches in den Menschen auch wohnen kann, wenn sie zum verantwortungs und reuelosen „Publikum“, zur „Menge“ und dergleichen werden, so viel Wahres und Gutes und Liebenswertes ist in ihnen, wenn man erreichen kann, daß sie Einzelne werden. Ach, und wie würden die Menschen nicht - Menschen werden, Menschen, die man lieben müsste, wenn sie Einzelne vor Gott würden.“
„Wenn der Gute klug ist, weiß er, wie die Welt das Gute haben will: unwahr, angenehm gemacht; weiß er, wie die Menge gewonnen werden will, die gefürchtete, die fordert, „daß der Lehrer vor den Zuhörern zittere und ihnen schmeichle“; dies alles weiß er - um nicht danach zu handeln, sondern um durch das entgegengesetzte Verhalten womöglich auch die Täuschungen des Scheins zu meiden, damit er weder selbst auf unerlaubte Weise vom Guten Vorteil ernte (Geld, Auszeichnung und Bewunderung sich erwerbe), noch jemanden durch den Anschein betrüge..."
===========================================
Religions and terrorism http://wp.me/p1kGid-UE
===============================================================
Ορθόδοξος φονταμενταλισμός
-Του Γεωργίου Δημακόπουλου
"...Ο ύπουλος κίνδυνος των ορθόδοξων φονταμενταλιστών είναι ότι συσκοτίζουν τη διαφορά ανάμεσα στην παράδοση και τον φονταμενταλισμό..."
http://www.tomtb.com/or8od-fontamelism-gdhmakop-6506/
Διοργανωτές: Søren Kierkegaard
Προσκεκλημένοι
Σχετικές εκδηλώσεις
Teologi på tapp: "Ung kristen i dag. Problemer i utvalg", ved Eirik Steenhoff
Αύριο (UTC+01), Café Mistral
3 προσκεκλημένοι
|
στις 7:00 μ.μ. UTC+01 |
|
|
Majorstuveien 41A, 0367 Oslo, Norway |
Foredrag ved Safet Bektovic, internasjonalt den fremste kjenneren av Kierkegaard og sufi-islam - og en dyktig foredragsholder om islamsk filosofi
ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕΙΣ
Se mer info under: kierkegaard.no
Κοπεγχάγη:Ένας νεκρός και τρεις τραυματίες από πυροβολισμούς σε εκδήλωση για τον ισλαμισμό
14/02 17:50 CET
Ενας άνθρωπος σκοτώθηκε κατά την επίθεση με δεκάδες σφαίρες που δέχθηκε στο κέντρο της Κοπεγχάγης κτίριο που φιλοξενούσε εκδήλωση για τον ισλαμισμό και την ελευθερία της έκφρασης, μεταδίδουν τα μέσα ενημέρωσης της Δανίας.
Στην εκδήλωση συμμετείχε ο δημιουργός των σκίτσων του Μωάμεθ και ο πρεσβευτής της Γαλλίας στη Δανία. Τρεις αστυνομικοί της δύναμης που ήταν επιφορτισμένοι με την ασφάλεια της εκδήλωσης τραυματίσθηκαν. Οι δράστες διέφυγαν με αυτοκίνητο, σύμφωνα με την αστυνομία.
“Μας πυροβόλησαν απ΄έξω. Είχαν τις ίδιες προθέσεις με το Charlie Hebdo, αλλά δεν κατόρθωσαν να μπουν”, δήλωσε ο γάλλος πρεσβευτής Φρανσουά Ζιμερέ.
“Ενστικτωδώς θα έλεγα ότι υπήρξαν τουλάχιστον 50 πυροβολισμοί, αλλά οι αστυνομικοί εδώ μάς λένε ότι ήταν 200. Οι σφαίρες διαπέρασαν τις πόρτες και όλοι έπεσαν στο έδαφος”, διηγήθηκε ο γάλλος πρεσβευτής.
“Καταφέραμε να φύγουμε από την αίθουσα, αλλά παραμένουμ στο εσωτερικό, διότι η κατάσταση είναι κρίσιμη ακόμη. Οι δράστες διέφυγαν και μπορεί να βρίσκονται ακόμη στην περιοχή”, εξήγησε ο Φρανσουά Ζιμερέ.
“Υπήρχαν δεκάδες άνθρωποι” στην αίθουσα, έγραψε στο Twitter η Ινα Σεβσένκο, μέλος της οργάνωσης Femen, που συμμετείχε στην εκδήλωση.
Ο σουηδός καλλιτέχνης Λαρς Βίλκς είναι γνωστός από τη δημοσίευση των σκίτσων του Μωάμεθ το 2007. Εκτοτε ζει υπό ισχυρή αστυνομική προστασία.
Still alive in the room
— Frankrigs ambassadør (@francedk) February 14, 2015
Πηγή: ΑΜΠΕ, Γαλλικό Πρακτορείο, Reuters, BBC
Copyright © 2015 euronews
==================================================================
Die Narren lassen sich den Spaß nicht verderben.
Φονταμενταλισμός - Βικιπαίδεια
φονταμενταλισμός (θεμελιωτισμός) εκφράζονται οι τάσεις εμμονής ή επιστροφής σε άκρως συντηρητικά θρησκευτικά βιώματα του παρελθόντος,
Ο φονταμενταλισμός είναι γνήσιο παιδί του ολοκληρωτισμού και νόθο τέκνο του ατομικισμού. Κάθε μορφή βίας στο όνομα της αλήθειας ...
Ποιὲς εἶναι οἱ διαφορὲς μεταξὺ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜΟΥ,
ὁλοκληρωτισμοῦ, ἀτομικισμοῦ, ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΥ καὶ ΖΉΛΟΥ
(Ζηλωτής)-ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ (Ζῆλος-Ζέση-Θέρμη= μεγάλο
ἐνδιαφέρον, ἔντονη προθυμία, ἐνθουσιασμός);
.
===================================================================
IS ISLAM A RELIGION OF PEACE OR THE SWORD?
This year marks the centenary of the 1915 Armenian genocide. Over a 30-year period, the Ottoman Turks slaughtered 3.75M Christian men, women and children (1.5M Armenians, 750K Assyrians and 1.5M Greeks). Today, Christians in the Middle East are yet again in danger of annihilation by ISIS, who seem no different to the Ottomans. Recent reports of beheadings, kidnappings, rape, torture and confiscation of lands are all too familiar with...
A Message to President Obama from a former Muslim
Brother Rachid, addresses President Obama about the relationship between the Religion of Islam and the Islamic State. September 10, 2014 https://www.facebook...
youtube.com
Τί μᾶς θυμίζουν οἱ Εἰκονομαχίες; Ἐπὶ Ἑκατὸ Ἔτη καταστροφές, φόνοι κ.ἄ. ;
==========================================================================
=====================================================
(Αναδημοσίευση από tovima.gr)
Ο Κώστας Γαβράς θυμάται τα πρώτα χρόνια στο Παρίσι, τον Μάη του ’68, τις πρώτες ταινίες, μιλά για τον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ, την ελληνική πολιτική, την Εκκλησία και τη θρησκεία του χρήματος, για την επίθεση στο Charlie Hebdo, το ελληνικό σινεμά, το Χόλιγουντ, σε συνέντευξή του στο "ΒΗΜΑgazino" και τον Δημήτρη Θεοδωρόπουλο.
«Ξέρετε, δεν χρειάζονται πολλοί άνθρωποι για να αλλάξουν μια κατάσταση, ίσως και ένα μέρος του κόσμου. Μπορεί να είναι ένας, μπορεί και δύο, αλλά σίγουρα δεν θέλει πολλούς», λέει ο διεθνής σκηνοθέτης.
Τον Αλέξη Τσίπρα πώς τον γνωρίσατε;
«Τον περασμένο Μάιο, ήρθε στο Παρίσι και μιλήσαμε από κοντά. Ειδωθήκαμε στο εστιατόριο του Μαυρομμάτη - το καλύτερο εστιατόριο στο Παρίσι. Μείναμε μαζί πολλές ώρες, μιλήσαμε για πολλά πράγματα, για τον πολιτισμό, για την Εκκλησία, για την οικονομία. Μου έκανε πολύ καλή εντύπωση, είχαν ενδιαφέρον οι απαντήσεις του. Ηταν προσεκτικός, ρεαλιστής, έξυπνος. Είναι περισσότερο από ταλαντούχος, έχει κάτι το ενδιαφέρον ως άνθρωπος, ως νέος Eλληνας».
Με τον κ. Αντώνη Σαμαρά δεν είχατε μιλήσει;
«Είχαμε μιλήσει όταν είχε γίνει υπουργός Πολιτισμού. Μου είχε πει να συνεργαστούμε, αλλά δεν μιλήσαμε ποτέ ξανά...».
Είχε γίνει και μια παρεξήγηση με ένα φιλμ σας που είχε προβληθεί στο Μουσείο της Ακρόπολης;
«Ναι. Είχα φτιάξει ένα βίντεο για την προώθηση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 - ο Ευάγγελος Βενιζέλος μού το είχε ζητήσει για μια εκδήλωση που είχε γίνει στη Μετροπολιτική Οπερα της Νέας Υόρκης πριν από πολλά χρόνια. Στο βίντεο μεταξύ άλλων έδειχνε και χριστιανούς να καταστρέφουν αρχαία μνημεία, μια ιστορική πραγματικότητα. Οταν προβλήθηκε στο Μουσείο της Ακρόπολης είχαν κόψει αυτό το σημείο. Μετά με σταματούσε ο κόσμος και μου έλεγε στον δρόμο: "Ο Σαμαράς το έκανε γιατί έχει σχέση με την Εκκλησία"».
Σας ζήτησαν συγγνώμη;
«Οχι, απλά έβαλαν ξανά το κομμένο σημείο μετά την αρνητική δημοσιότητα. Δεν μου είχαν ζητήσει καν την άδεια να το χρησιμοποιήσουν».
Λίγο επαρχιώτικη αντιμετώπιση… «Ε, δεν είμαστε και λίγο επαρχιώτες; Ηταν μια κάπως ελληνική υπόθεση».
=========================================================================
Διεθνές Διεπιστημονικό Συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία» στη Θεσσαλονίκη
Σκοπός του συνεδρίου «Θρησκεία και Βία»
Μετά τη ραγδαία αύξηση των συγκρούσεων και της γενικευμένης εξάπλωσης των πράξεων βίας κατά τη δεκαετία μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου, το διεθνές αυτό συνέδριο θέτει σε πρώτο πλάνο και μελετά ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής μας: τις πολλαπλές σχέσεις και τους δεσμούς που μπορούν να εντοπιστούν ανάμεσα στη θρησκεία και τη βία στις ποικίλες εκφάνσεις της. Ένας σημαντικός αριθμός καθηγητών και ειδικών επί του θέματος θα τοποθετηθεί και θα συζητήσει διάφορες όψεις του ζητήματος, όπως η σχέση του θρησκευτικού με τη βία, ο θρησκευτικός φανατισμός, τα κοινωνικά αίτια της θρησκευτικής βίας, η σχέση της θρησκείας με τον ολοκληρωτισμό, η συμβολή των θρησκευτικών κοινοτήτων στην υπέρβαση του πνεύματος, της λογικής και της πραγμάτωσης της βίας, καθώς επίσης και πολλά επίκαιρα θέματα με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα που έλαβαν χώρα στη Γαλλία, τη Μέση Ανατολή αλλά και την καθημερινή σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Τέλος, το συνέδριο θα σφραγίσει μία στρογγυλή τράπεζα διαλόγου, με παρεμβάσεις από εκπροσώπους διαφόρων θρησκειών και ομολογιών με κοινό όραμα έναν κόσμο ειρήνης και αλληλεγγύης.
Ακαδημαϊκές αναζητήσεις
Οι Ακαδημαϊκές Αναζητήσεις αποτελούν μία κομματικά ανεξάρτητη ομάδα φοιτητών και φοιτητριών του Α.Π.Θ. Κύριος στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι η οργάνωση διεθνών διεπιστημονικών συνεδρίων, στοχεύοντας στη διατήρηση της ενεργητικής και παραγωγικής διαδικασίας της έρευνας. Τα κλειστά σύνορα των ερευνητικών ενδιαφερόντων είναι ‘ανύπαρκτα’, καθώς η εξασφάλιση της διεπιστημονικότητας αποτελεί πρωτεύον συμφωνηθέν στοιχείο. Ζητήματα που βρίσκονται στο επίκεντρο της προσοχής ακαδημαϊκής ή μη ακαδημαϊκής μπορούν να αποτελέσουν αφορμή για μία εκ νέου αναζήτηση, μία συμμετοχική χαρτογράφηση προβλημάτων, προτάσεων και φαινομένων, μία εξολοκλήρου Ακαδημαϊκή Αναζήτηση.
Δείτε το πρόγραμμα του συνεδρίου.
==========================================================================================
Η Θρησκεία γεννά βία ; (Σισανίου Παύλος – δεν πιστεύω σε καμιά θρησκεία… )
This entry was posted in Προβληματικά Ψυχοθεραπευτικά and tagged Θρησκοληψία φανατισμός Φονταμενταλισμός on Μαΐου 1, 2015
Μοιραστείτε το άρθρο:
Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική.
Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία.
Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.
Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος, Μπορεί η θρησκεία να γεννήσει τη βία;
Η ομιλία του Σεβασμιωτάτου στο διεθνές διεπιστημονικό συνέδριο με θέμα: «Θρησκεία και Βία»
που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη (27-29 Απριλίου)
Ἡ ματιά μου στό θέμα εἶναι ἡ ματιά ἑνός Ὀρθοδόξου Χριστιανοῦ καί δή ἱερωμένου. Μιά διευκρίνιση πού ἴσως βοηθήσει τήν σκέψη ὅλων. Δέν πιστεύω σέ καμμιά θρησκεία, ἀκόμη καί τήν χριστιανική. Δέν πιστεύω σέ καμμιά ἰδεολογία. Ἀγαπῶ τήν ζωή καί αὐτό μέ ὁδήγησε στήν Ἐκκλησία.
Τό ἐρώτημα γιά τό Θεό εἶναι ἕνα πανανθρώπινο ἐρώτημα. Ἡ Θρησκεία εἶναι κάτι τό ἀνθρώπινο, ἀλλά τήν ἴδια στιγμή κάτι τό πάρα πολύ σημαντικό καί ἀσφαλῶς καθόλου εὐκαταφρόνητο. Τό πλῆθος τῶν Θρησκειῶν ἐπιβεβαιώνει μιά μεγάλη ἀλήθεια. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος διαρκῶς ἀναζητᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς αὐτόν γιατί ὁ Θεός συνιστᾶ δομικό στοιχεῖο τῆς ὕπαρξης του. Ἡ θρησκευτική ἀναζήτηση ἔχει τήν ἴδια ἡλικία μέ τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ μαρτυρία τοῦ δικοῦ μας ἱστορικοῦ Πλουτάρχου εἶναι πολύ χαρακτηριστική.
Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι κάτι ἀνθρώπινο, ἀλλά μιά Θεανθρώπινη πραγματικότητα. Εἶναι πρόσκληση γιά κοινωνία τοῦ Προσωπικοῦ Θεοῦ στόν ἄνθρωπο καί κλήση γιά μετοχή καί ἀλληλοπεριχώρηση. Τό περιεχόμενο τῆς κοινωνίας, ἡ οὐσία τῆς κοινωνίας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ὁ Χριστός σχολιάζοντας τήν δήλωση τοῦ Πέτρου ὅτι «ἐσύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημείωσε ὅτι ἐπάνω σέ αὐτή τήν ἀλήθεια θά οἰκοδομήσει τήν Ἐκκλησία Του, ὄχι τήν θρησκεία του, καί ὅτι οὔτε οἱ πύλες τοῦ Ἅδη δέν θά καταλύσουν αὐτήν. Ὁ Χριστός δέν μίλησε τυχαῖα, οὔτε χρησιμοποίησε τυχαῖες λέξεις.
Εἶναι πάρα πολύ εὔκολο ἡ θρησκεία ἀπό μία ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία, σέ ταμπέλα, σέ προσωπικό ἀνέξοδο βόλεμα, σ’ ἕνα κατεστημένο, ὁπότε κατ’ ἀρχήν παύει νά εἶναι προσωπικό ἀγώνισμα. Γίνεται προμετωπίδα γιά ἄλλους στόχους. Τότε οἱ ἄλλοι γίνονται οἱ ἀντίπαλοι πού πρέπει ἴσως καί νά ἐξαφανιστοῦν. Ἡ βία εἶναι τό ἀποτέλεσμα καί ὁ καρπός αύτῆς τῆς διαστρέβλωσης.
Ἀναμφισβήτητα καί ἡ Ἐκκλησία ἀπό δρόμος Θεώσεως μπορεῖ νά μετατραπεῖ σέ ἰδεολογία καί εἶναι ἀπολύτως σωστό αὐτό πού ἔχει λεχθεῖ ὅτι ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τῶν χριστιανῶν εἶναι ἡ θρησκειοποίηση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι εὔκολο πρᾶγμα νά εἶσαι θρησκευτικός ἄνθρωπος, εἶναι πολύ δύσκολο νά εἶσαι ἐκκλησιαστικός ἄνθρωπος. Στήν πρώτη περίπτωση αὐτοδικαιώνεσαι καί τόν Θεό τόν χρειάζεσαι γιά νά πεῖ στούς ἄλλους πόσο «καλός» εἶσαι ἐσύ. Δέν διστάζεις μάλιστα νά κάνεις καί τήν σύγκριση τή δική σου μέ τούς ἄλλους γιά νά δείξεις πόσο πολύ ὑπερέχεις ἐσύ. Πρόκειται γιά τόν κλασσικό τύπο τοῦ Φαρισαίου τῆς Παραβολῆς.
Τότε ξιφουλκεῖς ἐναντίον ὅσων δέν συμφωνοῦν μέ ἐσένα, ἀπαιτεῖς ἀπό τούς ἄλλους ὅταν ἐκφράζονται νά χρησιμοποιοῦν μόνο τή δική σου γλῶσσα καί ὁρολογία. ἐπιτηδεύεσαι ἰδιαίτερα νά τοποθετεῖς «ταμπέλες» στούς ἄλλους, εἶσαι τελικά βασικός ἐκφραστής μιᾶς λεκτικῆς κατ’ ἀρχήν βίας πού δέν ἀπέχει πολύ ἀπό τό νά ἀποκτήσει καί ἄλλες ἐκφράσεις. Ὑποτιθέμενοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί καί δῆθεν ἀγωνιστές ἐπιδόθηκαν μέ ἰδιαίτερο ζῆλο στήν ἄσκηση μιᾶς τέτοιας συμπεριφορᾶς κατά παντός διαφωνοῦντος καί δέν δίστασαν νά ἀμφισβητήσουν τήν ὀρθότητα τῆς ἐκκλησιαστικῆς τους στάσεως ἀκόμη καί ἀπό μορφές ὅπως ὁ ἅγιος Πορφύριος καί ὁ μακαριστός Γέρων Ἰάκωβος γιά νά μιλήσω μόνο γιά περιπτώσεις πού τίς γνωρίζω καλά. Ἀπό τήν ἄλλη πλευρά στίς εὐλογημένες αὐτές μορφές τῆς Ἐκκλησίας ποτέ δέν εἴδαμε συμπεριφορές, λόγους ἐκφράσεις καί πρό παντός μιά ἀδίστακτη νοοτροπία πού φθάνει μέχρι καί τήν συκοφαντία.
Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ ὡς δρόμος ὑπέβασης τοῦ θανάτου καί θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἕνα προσωπικό ἀγώνισμα πού κατ’ἀρχήν ἀπό τήν φύση του δέν μπορεῖ ποτέ νά στραφεῖ ἐναντίον κανενός ἄλλου ἀνθρώπου, ἀσκεῖται μέσα στήν ζωή τῆς Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται μέσα σέ μιά φιλική ἤ καί ἐχθρική κοινωνία χωρίς νά ἐξαναγκάζει κανέναν καί πού ἡ ἀντίσταση εἶναι τό μαρτύριο.
Δέν μπορεῖ λοιπόν σέ καμμία περίπτωση ἡ Ἐκκλησία νά ἔχει σχέση μέ τή βία ἤ νά ἀνέχεται τή βία σάν τρόπο διεκδίκησης ἤ ἀντιμετώπισης μεταξύ προσώπων ἤ ὑπεράσπισης τῆς πίστεως τοῦ χριστιανοῦ. Ἕναν ἄπιστο, ἕναν ἄθεο δέν μπορῶ νά τόν βρίσω στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Τόν λυπᾶμαι σάν ἄνθρωπο καί προσεύχομαι γι’αὐτόν. Ἡ ἀντίσταση τῶν χριστιανῶν στούς πολεμίους τῆς πίστης τους, δέν ἦταν οὔτε ἡ λεκτική οὔτε ἡ σωματική βία, ἀλλά τό μαρτύριο.
Ἔχουμε δύο βασικά καί πολύ καθαρά δεδομένα. Οἱ μάρτυρες δέχθηκαν τό μαρτύριο, ἀλλά δέν ἄσκησαν καμμία βία ἀπέναντι στούς διῶκτες ὄχι γιατί δέν μποροῦσαν ἴσως, ἀλλά γιατί μιά τέτοια βία ἀκύρωνε τόν δικό τους ἀγῶνα γιά τήν θέωση. Ἴσως ἀκόμη πρέπει νά διερευνήσουμε μήπως ἡ ἀπαίτηση τῆς ὑπακοῆς ἀποτελεῖ σέ κάποιες περιπτώσεις μιά μορφή βίας μέ στόχο τήν ἐξουσία ἀπέναντι στόν ἄλλο. Ἡ ὑπακοή εἶναι πράξη ἐλευθερίας καί δέν ἐπιβάλλεται, ἀλλά ἐπιλέγεται κατ’ἀρχήν καί ἀσκεῖται μετ’ἐπιμελείας ἀπό τόν ἐλευθέρως ὑπακούοντα. Σήμερα στό ὄνομα τῆς ὑπακοῆς συγκροτοῦμε ὁμάδες ὑποτακτικῶν ὅπου ἡ ὑπακοή εἶναι ὑπερτέρα καί αὐτοῦ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ καί εὑρισκόμαστε στό κατώφλι νέων δεινῶν αἱρέσεων. Πρόκειται γιά ὁμαδοποιήσεις πού ἐπιτυγχάνονται μέσω μιᾶς βίας καί ἐξουσιαστικῆς διαθέσεως τήν ὁποία βαπτίζουμε ὑπακοή.
Οἱ νέοι Ἅγιοι καί ἀναφέρομαι μόνο σ’αυτούς γιατί τούς γνωρίσαμε, τήν μόνη βία πού ἄσκησαν ἦταν μόνο στόν ἑαυτό τους. Ἡ ἡρεμία τους ὡς καρπός κοινωνίας μέ τόν Θεό ἀπέκλειε τήν βία. Οἱ ἅγιοι δέν ἔβρισαν οὔτε τούς ἄθεους, οὔτε τοὐς ὀλιγόπιστους, οὔτε τούς ἁμαρτωλούς, οὔτε κἄν τούς διῶκτες τους. Δέν ὑπερασπίσθηκαν τόν Θεό καί τήν ἀγάπη τους πρός Αὐτόν διώκοντας τοὐς ἀπίστους.
Τή βία τή γεννάει ἡ ἀνασφάλεια, ὁ φανατισμός, πού σημαίνει ἀρρωστημένη πίστη. Ἡ ἀληθινή πίστη ἐλευθερώνει τό πρόσωπο καί γι’ αὐτό μπορεῖ νά σέβεται καί τό πρόσωπο τοῦ ἄλλου.
Ἡ βία ἐπί τῆς οὐσίας εἶναι ταυτισμένη μέ τήν ἀθεῒα γιατί ὑπερασπίζεται τόν θεοποιημένο ἐγωϊσμό τοῦ ἀνθρώπου κάτω ἀπό τό ἔνδυμα τῆς ὁποιασδήποτε ἰδεοληψίας. Ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας εἶναι ἐπίσης καρπός ἀνασφάλειας καί ψευδοῦς σχέσης, ἀπουσία ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.
Ὁ Χριστός μᾶς ἔδειξε ὅτι ὁ ἀληθινός Θεός δέν ζητᾶ ὀπαδούς, ἀλλά φίλους καί οἰκείους πρός μετοχήν καί κοινωνίαν. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι καί ὁ Ἅγιος Πορφύριος καί ὁ Ἅγιος Λουκᾶς ὁ ἰατρός ἐπετίμησαν μέ αὐστηρότητα ὅσους περιφρονοῦσαν τήν πίστη ἄλλων. Μπορῶ νά καταλάβω τήν βία πού ἀσκοῦν ἄλλες θρησκεῖες, ΔΕΝ θά καταλάβω ὅμως ποτέ τήν βία λεκτική ἤ ἁποιαδήποτε ἄλλη τῶν χριστιανῶν καί δή τῶν Ὀρθοδόξων.
Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος ὁ ἀδελφόθεος δίνει ἕνα ὁρισμό τῆς Θρησκείας λέγοντας:«Θρησκεία καθαρά καί ἀμίαντος παρά τῷ Θεῷ καί Πατρί αὕτη ἐστίν, ἐπισκέπτεσθαι ὀρφανούς καί χῆρας ἐν τῇ θλίψει αὐτῶν, ἄσπιλον ἑαυτόν τηρεῖν ἀπό τοῦ κόσμου». Εἶναι σημαντικό ὅτι ὁ ἅγιος Ἰάκωβος δίνει αὐτόν τόν ὁρισμό γιά νά ἐξηγήσει πόσο ἄχρηστη καί χωρίς περιεχόμενο καί πόσο κάλπικη εἶναι ἡ θρησκεία ἐκείνου πού νομίζει ὅτι θρησκεύει, ἀλλά δέν εἶναι ἱκανός νά συγκρατήσει τή γλῶσσα του. Ἀσφαλῶς ἰσχύει καί γιά ὅποιον μέ ἀσυγκράτητη γλῶσσα νομίζει ὅτι ὑπερασπίζεται τήν πίστη του ἤ τόν Θεό του. Ἀπό τήν ἄλλη τό περιεχόμενο τῆς ἀληθινῆς θρησκευτικότητας, τῆς ἀληθινῆς σχέσης μέ τόν Θεό εἶναι ἡ ἄσκηση τῆς ἀγάπης καί ἡ ταπεινή διακονία τοῦ ἄλλου, ἐφόσον σύμφωνα μέ τήν πατερική διατύπωση «εἶδες τόν ἀδελφό σου, εἶδες Κύριον τόν Θεόν σου». Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα ἀσκεῖται ὡς ἀγαπητική σχέση μέ τόν προσωπικό Θεό καί στό πρόσωπο τοῦ συγκεκριμένου ἀνθρώπου πού εἶναι εἰκόνα τοῦ ζῶντος Θεοῦ. Ἡ ἀληθινή θρησκευτικότητα δέν εἶναι ἰδεολογική πίστη, ἀλλά σχέση ἀληθινῆς ἐμπιστοσύνης. Ἡ ἀληθινή ἐμπιστοσύνη στόν προσωπικό Θεό δέν μπορεῖ νἀ ἀσκεῖται ὡς τυφλή πίστη, ὡς φανατισμός καί ὡς ἰδεοληψία. Ἡ ἀγάπη μου στό Θεό μεταμορφώνει τή δική μου τή ζωή,ἀλλά ὁ ἀληθινός Θεός ΔΕΝ ἔχει ἀνάγκη ἀπό τήν ὑπεράσπιση τή δική μου ἤ τοῦ ὁποιουδήποτε ἀνθρώπου καί μάλιστα στό ὄνομα Του. Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στόν Πέτρο στόν κῆπο τῆς Γεσθημανή δέν ἐπιτρέπει τήν παραμικρή παρερμηνεία. Οἱ φονταμενταλιστές ἀπό ὅπου κι’ἄν προέρχονται δέν μποροῦν νά μιλοῦν στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ.
Σήμερα ἡ θρησκευτική βία, ἡ βία στό ὄνομα τῆς θρησκείας, γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς καθαρότητας καί αὐθεντικότητάς της κάνει ἀπειλητικά τήν ἐμφάνιση της καί βρίσκεται στό κέντρο τῆς δημόσιας ζωῆς σέ ὅλο τόν κόσμο. Στό ὄνομα τοῦ Θεοῦ διαπράττονται τά χειρότερα, τά εἰδεχθἐστερα ἐγκλήματα σήμερα, ἄν καί πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὑπάρχουν καί δυνάμεις πολιτικές πού χρησιμοποιοῦν τίς θρησκεῖες γιά δικό τους στόχο καί χρεώνοντάς τες μέ κάτι πού δέν τούς ἀνήκει καί δή σέ ὅλες. Κάποιοι βρῆκαν τήν ἀφορμή γιά νά κατηγορήσουν γενικά τήν θρησκεία ὡς πρόξενο βίας ἐκφράζοντας ὅμως τήν δική τους βία ἀπέναντι στή θρησκεία. Ὑπάρχουν ὅμως μελετητές τοῦ φαινομένου πού διατυπώνουν τήν ἄποψη ὅτι ἡ ἐμφάνιση συστηματικῶν μορφῶν βίας ὀφείλεται στήν ἔλευση τοῦ πολιτισμοῦ καί στήν ἀλληλοεπίδραση μεταξύ κρατικῆς ἰδεολογίας, πολιτικῆς καί θρησκείας, ἕνα περίεργο καί λίαν εὔφλεκτο μεῖγμα. Τό πρόβλημα λοιπόν εἶναι πιο σύνθετο ἀπ’ ὅτι φαίνεται.
Τελικά ἡ θρησκεία καί ἡ βία εἶναι δύο ἐκρηκτικές δυνάμεις πού ὅταν ἑνωθοῦνε μεταξύ τους καί ἐκδηλωθοῦν ἀρνητικά, δημιουργοῦν τρομακτικές καταστάσεις. Τό χειρότερο δέ, ὅπως εἴπαμε, εἶναι ὅταν οἱ δύο δυνάμεις αὐτές κατευθύνονται ἀπό ἐξωγενεῖς δυνάμεις ὅπως εἶναι ἡ πολιτική, ὁ ἐθνοφυλετισμός καθώς καί ποικίλα οἰκονομικά συμφέροντα.
Θέλω νά τελειώσω τήν σύντομη αὐτή εἰσήγησή μου μέ τόν καθαρό λόγο τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἱερωνύμου: «Ἀποτελεῖ αὐτονόητο καί ἀπαράγραπτο δικαίωμα κάθε ἀνθρώπου νά ἀπευθύνεται ἐλεύθερα στόν Θεό του. Νά τόν τιμᾶ καί νά τόν λατρεύει σέ χώρους πού Τοῦ πρέπουν χωρίς προσκόμματα. Τό εὐρύτερο δικαίωμα τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας, εἶναι δικαίωμα θεμελιῶδες σέ κάθε εὐνομούμενη καί δημοκρατική Πολιτεία καί πρέπει νά χαίρει πάντα ἀναγνώρισης καί σεβασμοῦ. Ὅμως κάθε ἐκδήλωση βίας στό ὄνομα τῆς ὁποιασδήποτε Θρησκείας, ἀπ’ὅπου καί ἐάν προέρχεται, εἶναι ἀπόλυτα καταδικαστέα, γιατί πρωτίστως προσβάλλει βαθύτατα τόν ἴδιο τόν πυρήμα τῆς Θρησκείας καί μετατρέπει πιστούς ἀνθρώπους σέ ἀθύρματα πάσης φύσεως φονταμεταλιστῶν καί καιροσκόπων, πού οὐδόλως σέβονται τήν ἐλευθερία τοῦ προσώπου». Μία μόνο προσθήκη δική μου.
Ἄν ὁποιαδήποτε θρησκεία δέν μπορεῖ νά ἔχει τήν παραμικρή σχέση μέ τήν βία, ἄν θέλει νά εἶναι θρησκεία, αὐτό ἰσχύει ἀπόλυτα μέ τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί πίστη καί συνιστᾶ τό ἐναντίον, δηλαδή ἀκύρωση τῆς οὐσίας Της.
[blogs.auth.gr/moschosg]
===========================================================================================
Ακούστε σ' ένα βίντεο 14' μόλις λεπτών, μια εξαιρετική προσέγγιση Ανατροπής κατά του Συστήματος...ίσως και τελειότερη... για σκεφθείτε το... «Η Εκκλησία φτιάχνει τρομο-κράτες», «Η Αλήθεια του Χριστού είναι πάντα εν δυνάμει επικίνδυνη».
Ο Άγιος Τρομοκράτης - Θεόδωρος του Κούζμιτς. Ο βίος ενός μυστηριώδους αγίου. http://sophia-siglitiki.blogspot.gr/…/06/blog-post_1355.html
==================================================================
Studio Sokrates NRKP2.
Om Frygt og bæven, del 2 på NRKP2 i morgen kl. 13.30
Når det fatale ender godt
Søren Kierkegaard må ha tenkt på sin samtid med en viss skepsis.
Fortellingen om Abraham som ville ofre sin Isak har blitt «slitt ned» i tidens fylde. I dag leser vi den som en fortelling om noe som kunne ha gått fryktelig galt (det fatale,) men som heldigvis endte godt. (Abraham fikk øye på en bukk og ofret den i stedet for Isak)
Kierkegaard vil provosere sine samtidige lesere. Pushe dem ut av den dovne triumfen som sukker lettet og priser Abraham for hans sterke Gudstro.
Hvordan gjør man dét?
Kierkegaard prøver å gjenfortelle historien om Abraham og Isak fra 2. Mosebok og samtidig tilføyer han det som må ha vært Abrahams opprinnelige redsel for Guds forferdelige krav.
Han vil stoppe kjeften på kristne som sier
«Vi vet det jo. Gud ville bare prøve Abraham. Det gikk jo godt!»
Så skriver Kierkegaard fire ulike varianter av kapittel 22 i andre Mosebok. Fire scener der Abraham og Isak spiller med i den fatale episoden på Moriaberget. Én av dem går slik:
«Dumme gutt! Tror du jeg er din far? Jeg er en avgudsdyrker. Tror du det er Guds befaling? Nei, det er min lyst.»
Risikoen for en total maltraktering av forholdet mellom far Abraham og sønn Isak gjør den gamle lignelsen om «Abraham, troens far» til en dunkel og demonisk lignelse. (Joakim Garff, SAK, s 256) Abraham hvisker til seg selv: «Herre i himlene, jeg takker deg: det er dog bedre at Isak tror jeg er et umenneske enn at han skulle tape troen på deg.»
Med en sånn prolog går leseren til «Frykt og beven» i gang med Abraham og Isak på en helt annen måte enn i Søndagsskolen.
Kierkegaard sier helt tydelig fra: «Religiøsitet er ikke forenlig med å være morder.»
Studio Sokrates, lørdag 23. april, kl 13:30 i NRKP2
Σὰν νὰ τὸ ἤξερε ὁ Κίερκεγκωρ, ὅτι τὸ γεγονὸς τῆς θυσίας τοῦ Ἰσαάκ θὰ μποροῦσε, γιὰ κάποιους ἄλλους λόγους, νὰ παρεξηγηθεῖ.(σημείωση Ρούκαλη)
Σαίρεν κίρκεγκωρ πρέπει να σκεφτεί για τη ζωή τους με έναν βαθμό σκεπτικισμού.
Την ιστορία του Αβραάμ που θα θυσιάσει τον Ισαάκ έχει "φθαρεί" ο όγκος. Σήμερα θα το διαβάσω ως μια ιστορία για κάτι που θα μπορούσε να είχε πάει πολύ στραβά (το μοιραίο,) Αλλά ότι ευτυχώς τελείωσε λοιπόν. (Αβραάμ εντόπισε ένα κριάρι και το θυσιάσει αντί του Ισαάκ)
Κίρκεγκαρντ θα προκαλούσε ταυτόχρονη τους αναγνώστες. Τους βγάζουν έξω από το τεμπέλικο θρίαμβο σαν ζάχαρη ανακουφισμένη και οι τιμές του Αβραάμ για δυνατή θρησκεία.
Πώς το κάνεις αυτό;
Κίρκεγκαρντ προσπαθεί να κρατήσει λέει την ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ, απ ' τη γένεση 2. και την ίδια στιγμή προσθέτοντας " αυτός που θα πρέπει να ήταν αμπράμς αρχική φόβο για την απαίσια απαιτήσεις.
Θέλει να σταματήσει το στόμα των χριστιανών που λένε
" το ξέρουμε. Ο Θεός απλά ήθελε να δοκιμάσει τον Αβραάμ. Αυτό πήγε καλά!"
Τόσο γράψιμο κίρκεγκαρντ τέσσερις διαφορετικές ποικιλίες του κεφαλαίου 22 στο βιβλίο της εξόδου. Τέσσερις σκηνές όπου ο Αβραάμ και ισαάκ παίζοντας μαζί στο μοιραίο συμβάν σε moriaberget. Ένας απ ' αυτούς πάει κάπως έτσι:
" ανόητο αγόρι. Νομίζεις ότι είμαι ο πατέρας σου; Είμαι ένας avgudsdyrker. Νομίζεις ότι είναι εντολή του Θεού; Όχι, είναι επιθυμία μου."
Ο κίνδυνος μιας πλήρους κατασπάραγμα της σχέσης μεταξύ πατέρα και γιου, Ισαάκ, Αβραάμ κάνει την παλιά η παραβολή του "Αβραάμ, πατέρα της πίστης" σε μια βαρετή και δαιμονική παραβολή. (joakim garf, περίπτωση, σ. 256) Ο Αβραάμ είναι ψιθυρίζει στον εαυτό του, " Άρχοντά μου στους ουρανούς, σ 'ευχαριστώ, και όμως είναι καλύτερα ότι ο Ισαάκ νομίζει ότι είμαι ένας umenneske απ' ότι αυτός Επρόκειτο να χάσω την πίστη μου σε σένα."
Με ένα τέτοιο πρόλογο πάει ο αναγνώστης να "δέος και τρόμος" ξεκίνησε με τον Αβραάμ και του Ισαάκ σε ένα εντελώς διαφορετικό τρόπο από ότι στο κατηχητικό.
Ὁ Κίερκεγκωρ αναφέρει σαφώς ὅτι "ἡ θρησκευτικότητα δεν είναι συμβατή με το να είσαι ένας δολοφόνος."
·
======================================================================
Αυτοί οι ψεύτικοι χριστιανοί, σαν τους μιλά κανένας για σκληρή και στερημένη ζωή, για θυσία, για άσκηση, λένε πως αυτά δεν τα θέλει ο Χριστός, και πως αυτά είναι παρακαμώματα.
Μα, ω ανόητε άνθρωπε, στον Χριστιανισμό, τίποτα δεν μπορεί να παραγίνει. Για όλα τα ανθρώπινα πράγματα μπορείς να πεις πως κάτι τι είναι παρακανωμένο, μονάχα για τον Χριστιανισμό δεν υπάρχει παρακάνωμα.
Τί παρακάνωμα μπορεί να σηκώσει ακόμα το να αγαπάς αυτόν που σκότωσε τον πατέρα σου, τί παρακάνωμα μπορείς να κάνεις στο να σε χτυπήσουνε και στο άλλο μάγουλο, τί παρακάνωμα να γίνει ακόμα στο να πεινάς και να διψάς την καταφρόνεση, στο να κάνεις όσα ζητά ο Θεός από εσένα, δηλ. στο ν' αγαπάς τους εχθρούς σου, να γλυκομιλάς αυτόν που σε βρίζει, να μην κρίνεις αυτόν που σε δικάζει, να ταπεινώνεσαι μπροστά στον πιο τιποτένιον άνθρωπο, κι' όταν τα κάνεις όλα αυτά, να λες πως είσαι «αχρείος δούλος»;
Τί παρακάνωμα μπορεί να γίνει ακόμα στο να πιστέψεις πως θα αναστηθούνε τα σώματά μας αθάνατα ως να ανοιγοκλείσει το μάτι, και πως ο κόσμος όλος θ' αλλάξει μονομιάς, και πως θα γίνει άλλος καινούριος κόσμος άφθαρτος;
Λοιπόν υπάρχει τίποτα στον Χριστιανισμό που να μπορεί να παρακαμωθεί; Ο Χριστιανισμός είναι η υπερβολή όλων των υπερβολών, το πιο απίστευτο από όλα τα απίστευτα. Για τούτο η πόρτα που μπαίνει κανένας στην εξωτική χώρα του Χριστού είναι μια μοναχά, η πίστη. Και για την πίστη δεν υπάρχει κανένα παρακάνωμα.
Ενώ για την απιστία υπάρχει η πονηρή φρονιμάδα, το μέτριο και ο συμβιβασμός. Γι' αυτό οι τέτοιοι ψευτοχριστιανοί δεν αντέχουνε στη φωτιά της πίστεως και γυρίσανε τον Χριστιανισμό σε κάποιο σύστημα ηθικό, ωφέλιμο για την εγκόσμια ζωή, που γι' αυτό δεν τους χρειάζεται ολότελα ο Χριστός. Γιατί ο άπιστος φοβάται, ενώ όποιος πιστεύει «ως λέων πέποιθε», κατά τον προφήτη.
====================================================================================
Γενικά: Ἀπὸ ἀναλύσεις θρησκειολόγων προκύπτει ὅτι οἱ Βίκινγκς καὶ γενικώτερα οἱ σκανδιναβοί ὑπῆρξαν πάντοτε ἀνεκτικοί (tolerant), καὶ στὴν πίστη τους ἀνοικτοί. Ἰάπωνες Ἐσκιμωλόγοι παρατηροῦσαν ὅτι στὰ νησιὰ Ferøe (προβατό νησοι) οἱ ψαράδες ἐνέπλεκαν στὴν προτεσταντική τους ὁμολογία ὀνόματα θαλασσίων δυνάμεων, ποὺ ἦσαν, ἀπὸ τὴν παράδοσή τους, θεοποιημένες δυνάμεις ἥ, ἀλλοιῶς, ὀνόματα θεῶν. Γενικά, θὰ ἔλεγε κανείς ὅτι οἱ βόρειοι λαοὶ δὲν συμφιλιώνονταν εὔκολα μὲ τὴν μονοθεΐα. Πῶς θὰ μποροῦσαν, ἔτσι εὔκολα, νὰ προσαρμοστοῦν σὲ ἕναν τόσο ἀνατρεπτικό, παρά λογο, Θεό.
================================================================================================
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Ὁ Γερμανο-Δανὸς θεολόγος G. Rudelbach (Andreas Gottlob Rudelbach: Δανός θεολόγος (1792–1862) ♂; ), ἕνας φανατικὸς λουθηρανός, πολέμιος τοῦ “Ἐθιμικοῦ καὶ Κρατικοῦ Χριστιανισμοῦ”, στρατεύτηκε, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς χαλάρωσης τοῦ δεσμοῦ μεταξὺ κράτους καὶ Ἐκκλησίας, ὑπὲρ τοῦ πολιτικοῦ γάμου καὶ στηρίχτηκε στὸν Κίερκεγκωρ, ὁ ὁποῖος ἦταν ἐπίσης ἕνας πολέμιος τοῦ “Ἐθιμικοῦ καὶ Κρατικοῦ Χριστιανισμοῦ”. Ὁ Κίερκεγκωρ, ὁ ὁποῖος γνώριζε τὸν Rudelbach ἐκ νεότητός του, σὲ μιὰ δημόσια δήλωσή του τῆς 31.01.1851 (S.V. XIII 436f.) ἀπέρριψε τὴν συμμαχία. Δὲν τὸν ἐνδιέφερε κανενὸς εἴδους ἐξωτερικὴ διαφοροποίηση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ στρέφονταν πρὸς τὸν μεμονωμένο -τὸν ξεχωριστό -τὸν καθένα, καὶ δὲν εἶχε κανέναν ἄλλο στόχο ἀπὸ τὴν Ἐσωτερικότητα καὶ τὴν Ἐσωτερίκευση. Ἀπὸ τὶς δύο μορφὲς τοῦ Ἐθιμοτυπικοῦ Χριστιανισμοῦ, τῆς ἐπιφανειακῆς ἐλαφρόνοιας καὶ τῶν ὀπαδῶν τῶν ἐξεγερμένων νεοχριστιανῶν καὶ ὑπερορθοδόξων, ἡ δεύτερη κατηγορία τοῦ προκαλοῦσε μεγαλύτερη ἀποστροφή-φρίκη, ἐξ αἰτίας τῆς δυσκολώτερης διόρθωσης τῆς κατάχρησης τοῦ Χριστιανικοῦ φρονήματος. Ἡ δήλωση τοῦ Κίερκεγκωρ εἶναι ἔντονη καὶ ὄχι χωρὶς εἰρωνεία, δίδει ὅμως ἐμφανέστατα ἐκτίμηση στὴν ἀπὸ τὸν Δανικὸ ἐθνικισμὸ στὴν ὑφηγεσία του τῆς Κοπεγχάγης στριμωμένο ἄνδρα, ὡς τὸν εὐμαθέστατο σ' ὁλόκληρη τὴν Δανία, ἔτσι ὥστε οἱ ἀντίπαλοι τοῦ Rudelbach δὲν βίωσαν μὲ τὴν δήλωση καμμιὰ χαρά.
(Erbauliche Reden, s. 249, *69)
========================================
Kierkegaard, Ιεροεξεταστής - Ντοστογιέφσκι
Εμείς κάναμε ένα δικό μας Xριστιανισμό, ένα βολικό, έναν ανθρωπινό και λογικό Xριστιανισμό, όπως λέγει ο μεγάλος Iεροεξεταστής του Nτοστογιέφσκη, γιατί ο Xριστιανισμός που δίδαξε ο Xριστός είναι ανεφάρμοστος, απάνθρωπος.
Eμείς, αντί ν' ανέβουμε προς τον Xριστό, που λέγει "εγώ σαν υψωθώ, θα σας τραβήξω όλους προς εμένα", τον κατεβάσαμε εκεί που βρισκόμαστε εμείς, και κάναμε ένα Xριστιανισμό σύμφωνο με τις αδυναμίες μας, με τα πάθη μας, με τις κοσμικές φιλοδοξίες μας, και δώσαμε και στους αγίους τα προσόντα που εκτιμούμε και που θαυμάζει η υλοφροσύνη μας, τους κάναμε φιλοσόφους, ρήτορας, πολιτικούς, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους, παιδαγωγούς, επιστήμονες κ.λπ.
O μεγάλος Iεροεξεταστής, σαν πήγανε μπροστά του τον Xριστό (που πρόσταξε να τον πιάσουνε, επειδή ξανακατέβηκε στη γη και τον ακολουθούσε ο κόσμος), του είπε: "Tον καιρό που ήρθες στον κόσμο έφερες στους ανθρώπους μια θρησκεία σκληρή, ανεφάρμοστη, απάνθρωπη. Eμείς την κάναμε βολική, ανθρωπινή. Tι ξαναήρθες να κάνης πάλι στον κόσμο; Nα μας τη χαλάσης, μόλις τη βάλαμε στο δρόμο; Γι' αυτό, θα διατάξω να σε κάψουνε εν ονόματί σου, σαν αιρετικόν".
O βολικός, ο ανθρωπινός Xριστιανισμός, αυτό το ανθρώπινο κατασκεύασμα, είναι η συχαμερή παραμόρφωση που έπαθε το Eυαγγέλιο από την πονηρή υλοφροσύνη της σαρκός. Σταμάτης Πλούταρχος Σπύρου