Ὁ Κίερκεγκωρ ἀκολούθησε ἕναν πολὺ αὐστηρὸ δρόμο· ὅμως γνωρίζοντας τὴν σκληρὴ κριτικὴ ποὺ ἐπρόκειτο νὰ συνοδεύσει τὴν χριστολογικὴ θέση του, ἦταν πολὺ προσεκτικὸς στὴν διαλεκτική του, ἀξιολογοῦσε τὰ βήματά του ὥστε νὰ μὴν εἶναι πολὺ βιαστικὸς στὴν προσαρμογὴ τῶν νέων θέσεων, γιὰ νὰ μὴν παρεξηγηθεῖ.
      Ἕνα θέμα πρέπει ἐν προκειμένῳ νὰ λάβουμε ὑπ' ὄψη. Πῶς ἄλλαξαν τὸν Χριστιανισμὸ τὰ ἀδιέξοδα τοῦ Συστήματος-Μεθόδου τοῦ Ἑγέλου καὶ οἱ προϋποθέσεις τῆς πραγματικότητας τοῦ 19ου αἰῶνα, ποὺ ἀνάγκασαν τὸν Κ. νὰ ὑπερασπιστεῖ θέσεις ἐναντίον τῆς Χριστιανοσύνης;
      Τὸ ἀγνώριστο, τὸ Inkognito τοῦ Θε-ανθρώπου εἶναι ἡ μοντέρνα μορφὴ τοῦ Χριστοῦ, ποὺ φέρνει πρὸ τῶν καλλιτεχνῶν τοῦ 20οῦ αἰῶνα γιὰ νὰ περιγράψουν. Γιὰ νὰ τὴν ἀνακαλύψει, ἔπρεπε ὁ ἴδιος νὰ ἀσκήσει βία στὸν ἑαυτό του γιὰ νὰ ἀντέξει καὶ διατηρήσει μέχρι τὸ τέλος, γιὰ νὰ φέρει εἰς πέρας τὴν ριζοσπαστικότητα της, ἡ ὁποία, ἐν τέλει, παρουσιάζονταν ὡς ἀναγκαιότητα καὶ ὑποχρέωση, ὥστε νὰ δικαιολογήσει τὴν ἀνυπόκριτη ἀγάπη καὶ τὴν ἀληθινὴ συμπόνοια.  
       Σ' αὐτὸ τὸ σημεῖο θὰ πρέπει νὰ διαρρύξουμε τὸν ἀναγκαστικό δακτύλιο, τὸν κλειό, ποὺ ἔθεσε ὁ Κ. γύρω ἀπὸ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ. Μποροῦμε νὰ διατηρήσουμε τὸν ταυτοχρονισμό, τὴν συγχρονικότητα, χωρὶς νὰ πρέπει νὰ ἐξορίσουμε τὶς ἀπελευθερωτικές στιγμές τῆς ἱστορικῆς κριτικῆς. Μποροῦμε νὰ διατηρήσουμε σὲ ἰσχύ τὴν ἀποφασιστικῆς σημασίας ἀπαίτησή του γιά: “Σκανδαλισμὸς ἤ Πίστη”, χωρὶς νὰ γυρίζουμε, γεμᾶτοι φόβο, τὴν πλάτη στὰ δικά μας κοινωνικὰ συμφραζόμενα. Μποροῦμε τὴν εἰκόνα τοῦ πάσχοντος Χριστοῦ σὲ ὅλη της τὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὸ ἀναντικατάστατό της νὰ τὴν βιώσουμε, χωρὶς νὰ προωθήσουμε μιὰ μονόπλευρη, μονομερὴ Θεολογία τοῦ ἄλγους, τῆς θλίψης καὶ τοῦ πόνου. Διότι τὸ ζητούμενο τοῦ Χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση ἀπὸ τοὺς δικούς μας κλοιούς, κρίκους καὶ δεσμούς.
       Καὶ ὅσο οὐτοπικὴ καὶ νὰ φαίνεται αὐτὴ ἡ ἀγγελία, δὲν μπορεῖ νὰ ζήσει κανεὶς χωρὶς τὴν ὁλοκληρώνουσα δύναμη τῆς κοινωνίας, ποὺ σημαίνει τὸν τελευταῖο βαθμό, τὸν τελεσίδικο, εἶναι οἱ ἀντικρουόμενες ἐμπειρίες (τῶν περιορισμῶν καὶ ἐξαιρέσεων) ποὺ πρέπει νὰ κάνουμε. Ὁ Χριστιανισμός, λέει ὁ Κίερκεγκωρ, δὲν θέλει νὰ μυήσει σὲ κάποιο κίνημα φυγῆς, ἀλλὰ νὰ φέρει στὸν δρόμο, να γίνει ἕνας ὁλοκληρωμένος καὶ στ' ἀλήθεια ἕνας Χριστιανός.