Ὁ Κίερκεγκωρ δὲν δέχεται κανενὸς εἴδους ἀναλογία, οὔτε ἀναλογία Ὄντος, οὔτε ἀναλογία Πίστεως. Κι' ὅταν ἀκόμη δημιουργοῦνταν καταστάσεις πρὸς ἀναλογίαν, ὅπως π.χ. ἡ πορεία τοῦ Χριστοῦ πρὸς Δικαίωσιν, τότε οἱ ἀντιθέσεις-ἀντιφάσεις τὶς ἀνέτρεπαν.

Der er dog af alle rædsomste Modsætninger den rædsomste, da der raabtes leve Barrabas! Saa langt var Christus fra at faae Ret i Verden. <Analogier fattes ikke. Man pleier mere at gjøre opmærksom paa Analogien ”korsfæst ham” - jer skal doc engang fremhæve Analogien ”leve Barrabas”.>

Ὡστόσο, ἀπ' ὅλες τὶς πιὸ τρομερές αντιφάσεις ἡ πιὸ τρομακτικὴ εἶναι ὅταν ὁ Βαρραβὰς καλεῖται νὰ ζήσει! Μέχρι ἐκείνην τὴν στιγμή, ὁ Χριστὸς προχωροῦσε σωστὰ στὸ νὰ δικαιωθεῖ στὸν κόσμο. <Οἱ ἀναλογίες δὲν λαμβάνονται. Συνηθίζεται νὰ ἐφιστοῦν τὴν προσοχὴ στὴν ἀναλογία "σταυρῶστε τον" - θὰ τονίσουμε γιὰ μιὰ ἀκόμη φορὰ τὴν ἀναλογία "ζήτω ὁ Βαρραβάς".>

Søren Kierkegaard (Journ.) A 471, 1847, s.210. Τόμος VIII, første halvbind.

.............................................................................................................

Ὁ Θεὸς ἐν χρόνῳ εἶναι τὸ πρῶτον σκάνδαλον, ἀλλ' ὁ Θεὸς ἐν τῇ incognito μορφῇ δούλου μαχόμενος κατὰ πάσης ἐξωτερικῆς ἐπιβεβαιώσεως τῆς πραγματικῆς Αὐτοῦ οὐσίας, εἶναι τὸ δεύτερον καὶ τραγικώτερον σκάνδαλον· διότι τοῦτο σημαίνει, ὅτι πᾶσα ἀναλογία μεταξὺ Θεοῦ καὶ Κόσμου καταργεῖται καὶ πᾶς συμβιβασμὸς εἶναι φαντασία ὑπὸ τοῦ ἀνθρώπου διὰ τοῦ ὀρθοῦ λόγου ἐφευρισκόμενος (*”Τὸ παράδοξον συνίσταται εἰς τὸ ἑξῆς: ὅτι ὁ Χριστὸς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον διὰ νὰ πάθῃ, τοῦτο δὲ σημαίνει, ὅτι πᾶσα ἀναλογία (analogon) μεταξὺ τοῦ κόσμου αὐτοῦ καὶ τοῦ Θεοῦ εἶναι μία ἀπάτη”). (VII, Philosophische Brocken, s.276) Νικ.Α.Νησιώτη, Ὑπαρξισμὸς καὶ Χριστιανικὴ πίστις, Β΄Ἔκδοσις, Ἀθῆναι 1969, σελ.189.

.................................................................................................................

analogia entis - analogia fidei

Αναλογία όντος και αναλογία πίστεως

Η γνώση τού Θεού

Αναλογία όντος και αναλογία πίστεως

Του πρωτοπρ. Ιωάννη Σ. Ρωμανίδη (+)

Καθηγητή Πανεπιστημίου

Πλατωνικές (και όχι μόνο) ιδέες που εισέδυσαν στη Δύση, οδήγησαν σε μια αγκίστρωσή της σε εξωχριστιανικά αξιώματα. Μια τέτοια ιδέα ήταν η "αναλογία τού όντος". Και ενώ στην Ανατολή δεν αντιμετωπίσαμε ποτέ τέτοιες αγκιστρώσεις σε φιλοσοφήματα, στη Δύση συζητήθηκε το ζήτημα ευρέως.