Samtidighed
Gleizeitigkeit = Ἡ ταυτόχρονη βίωση τοῦ παρόντος μὲ τὸν Χριστό (στὴν κυριολεξία: ταυτοχρονισμὸς μὲ τὸν Χριστό). Συγχρονισμός.
Σύγχρονος, ταυτόχρονος, «συγκαιρινός». Ἀντίθετο: μεταγενέστερος, ὁ κατοπινός, (ὁ ὕστερος ;), ὁ «ἐπίγονος», der spätere
Συγχρονισμός = τὸ νὰ ὑφίσταται, νὰ γίνεται ἤ νὰ κινεῖται κάτι συγχρόνως μὲ ἄλλο.
Ταυτόχρονος = ποὺ συμβαίνει στὸ ἴδιος χρονικὸ διάστημα μὲ κάτι ἄλλο.
Ταυτοχρονισμός = τὸ νὰ συμβαίνει κάτι συγχρόνως μὲ κάτι ἄλλο.
Gleichzeitkeit (Συγχρονισμός, Ταυτοχρονισμός, Συγχρονικότητα; ) „Die unmittelbare Gleichzeitigkeit kann nur die Veranlassung sein.“ Veranlassung = Ἀφορμή, αἰτία, προτροπή, «εὐκαιρία»(!).
.............................................................................
Η Ταυτόχρονη βίωση του παρόντος με τον Χριστό
«Τόσο στα ιερά Ευαγγέλια όσο και στις επιστολές του Παύλου συχνά συναντούμε τις έννοιες του «αγώνα» και του «δρόμου». Παρμένες από την αθλητική ζωή, καλούνται να εκφράσουν εικονικά και το μυστήριο της εν Χριστώ ζωής, έναν άλλο αγώνα πνευματικής τάξεως που διεξάγουν οι χριστιανοί στο όνομα του Χριστού κατά τη διάρκεια της επίγειας ζωής τους.
Ο «καλός αγών» (βλ. και Α΄ Τιμ. 6,18) εδώ του Παύλου δεν είναι απλώς η χριστιανική ζωή που αφορά γενικά όλους τους χριστιανούς. Είναι κυρίως το έργο της διαδόσεως του Ευαγγελίου, το οποίο είχε κληθεί να διακονήσει ο απόστολος Παύλος. Η ζωή του λειτουργού της Εκκλησίας και του εργάτη του Ευαγγελίου -αλλά γενικά και του κάθε χριστιανού- είναι ζωή αγώνα, κόπου και θυσιών. Το Ευαγγέλιο δεν κηρύσσεται παρά «εν πολλώ αγώνι» (Α΄ Θεσσ. 2,2), και στη βασιλεία του Θεού δεν εισέρχεται κανείς παρά με αγώνα και κόπο. Η εντολή του Κυρίου είναι: «Αγωνίζεσθε εισελθείν διά της στενής πύλης» ( Λουκ. 13,24).
Ανάλογη είναι και η δεύτερη έννοια του «δρόμου», την οποία και αλλού χρησιμοποιεί ο Απόστολος (βλ. Πραξ. 20, 24· Α΄ Κορ. 9,24· Φιλ. 3,14). Τελείωση του δρόμου μπορούμε να εννοήσουμε την ολοκλήρωση της αποστολής που του εμπιστεύτηκε ο Θεός, δηλαδή τον ευαγγελισμό των εθνών. Επίσης- αυτό φαίνεται πιο πιθανό-την πορεία της χριστιανικής τελειώσεως, που συνίσταται στην ενσάρκωση των θεοποιών αρετών και τη μετοχή στη ζωή του Χριστού· «τον εις Θεόν τους τρέχοντας φέροντα, τον της αρετής», όπως παρατηρεί ο Ζιγαβηνός.
Ο Παύλος δεν μας οδηγεί ούτε σε υποτίμηση των παρόντων, χάριν κάποιου άλλου μελλοντικού κόσμου, ούτε σε μια αυτονομημένη και αυτοκαταξιούμενη θεώρηση της ιστορίας. Παρά τη φαινομενική αντίθεσή τους, ιστορία και έσχατα, παρούσα και μέλλουσα ζωή, συνδέονται στενά με την ταυτόχρονη προβολή του αγώνα που ο ίδιος διεξήγαγε και της επιφάνειας του Κυρίου προς την οποία με ακλόνητη ελπίδα προσβλέπει. Βέβαια το κέντρο βάρους πέφτει στο δεύτερο, την εσχατολογική επιφάνεια του Χριστού. Όμως αυτή δεν έρχεται χωρίς την προϋπόθεση του πρώτου, δηλαδή τη διεξαγωγή του «καλού αγώνα».
Αν και φθαρτή και πρόσκαιρη η παρούσα ζωή, εν τούτοις συνιστά τη μόνη δυνατότητα για τελική και πλήρη καταξίωση της ανθρώπινης ύπαρξης. Από τον αγώνα που διεξάγουμε εδώ στο όνομα του Χριστού θα εξαρτηθεί η αιώνια σχέση μας με τον Κύριο της δόξης. Αυτό σημαίνει πως κάθε στιγμή της πρόσκαιρης αυτής ζωής αποκτά τεράστια σημασία, όχι βέβαια σαν αυτονομημένη βίωση του παρόντος, αλλά ως «καιρός»-ως δυνατότητα δηλαδή και ευκαιρία (βλ. Γαλ. 6, 10· Εφ. 5,16· Κολ.4,5)-που μας προσφέρεται για αγώνα.
Είναι φανερό, κατά συνέπεια, ότι ο Παύλος στέκεται καταφατικά απέναντι στη ζωή και τις πραγματικότητες του παρόντος κόσμου υπό την έννοια ότι συνιστούν το μοναδικό μέσο με το οποίο διαμορφώνουμε τις προϋποθέσεις για την αιωνιότητα της επιφανείας του Κυρίου.
Συμπεραίνοντας, λοιπόν, μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ο απόστολος Παύλος έρχεται σήμερα να μας υποδείξει το βαθύτερο νόημα της ζωής, τον αμετακίνητο άξονα γύρω από τον οποίο στρέφεται ο «καλός αγώνας» μας. Είναι η χριστιανική μας ελπίδα, ο πόθος της βασιλείας του Χριστού, η φλογερή επιθυμία να απολαύσουμε με το άρρητο κάλλος του προσώπου του.» (Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, apostoliki-diakonia.gr › themata.
Συμεών Κούτσα, Μητροπολίτη Ν. Σμύρνης, "Οι απόστολοι των Κυριακών", Τομ. Β΄, Αθήνα 2002, σελ. 369-380, (Β΄ προς Τιμόθεον 4, 5-8.)
................................................
Ὁ μόνος λόγος ποὺ κάνει κάποιον ἄμεσα σύγχρονο τοῦ Χριστοῦ ἀξιοζήλευτο.
Ποὺ κάνει τὴν ἄμεση συγχρονικότητα ἀξιοζήλευτη:
"Από μια μονάχα σκοπιά θα έτεινα να ονομάσω τον συγκαιρινό (με την άμεση έννοια) πιο ευτυχή από τον επίγονο. Γιατί, αν υποθέσουμε ότι διάβηκαν αιώνες ανάμεσα στο γεγονός και στην ύπαρξη αυτού του ανθρώπου, θα πρέπει, στο μεταξύ, να ειπώθηκαν τόσα πολλά, τόσες φτηνοκουβέντες πάνω στο θέμα, ώστε οι ψευδοφήμες που είχε να αντιμετωπίσει ο συγκαιρινός θα ήταν λιγότερο αρνητικές για τη δυνατότητα της αληθινής κατανόησης· κι αυτό ισχύει καθόσον, πιθανότητα, η αιώνια φήμη, όπως ορισμένων εκκλησιών μας, θα μόλυνε την πίστη με κουτσομπολιά, πράγμα αδύνατο στην πρώτη γενεά, κατά την οποία η πίστη θα πρέπει να εκδηλώθηκε με όλη την πρωτογενή της δύναμη, με την ικανότητά της να ξεχωρίσει από όλα τα υπόλοιπα." (Σ. Κίερκεγκωρ, Φιλοσοφικά ψιχία, σελ. 133εξής, μετάφρ. Κ. Παπαγιώργης, εκδόσεις Καστανιώτη, 1998.)
«Nur in einer einzigen Hinsicht könnte ich versucht sein den (in unmittelbarem Sinne) Gleichzeitigen glücklicher zu preisen als den Späteren. Nehmen wir nämlich an, Jahrhunderte seien verlaufen zwischen jener Begebenheit und dem Leben des Späteren, so wird ja wohl unter den Menschen viel Geredes über diese Sache aufgekommen sein, so viel törichten Geredes, daß die unwahren und verwirrten Gerüchte, welche der (in unmittelbarem Sinne) Gleichzeitige über sich ergehen lassen mußte, die Möglichkeit des rechten Verhältnisses schlechterdings nicht so schwierig machten, und das um so mehr als nach menschlicher Wahrscheinlichkeit der hundertjährige Widerhall, gleich dem Widerhall in unsern Kirchen, es nicht bloß um den Glauben schallen und hallen läßt, sondern den Glauben zum bloßen Schalle und Halle macht, etwas das doch nicht geschehen konnte in der ersten Generation, wo der Glaube sich in seiner ganzen Ursprünglichkeit gezeigt haben muß, vermöge seines Widerspiels leicht zu unterscheiden von allem andern.» (S. Kierkegaard, Philosophische Brocken, Suhrkamp Taschenbuch. 147, Übers. von E. Hirsch, 1975, s. 71)
...................................................................................................
Μαζὺ μὲ τὴν "Vergegenwärtigung" τοῦ Ἰησοῦ καὶ τὴν "Gleichzeitigkeit" μὲ Αὐτόν, ὁ Κίερκεγκωρ κάνει ἕνα καινούργιο βῆμα στὴν ἑρμηνευτική, ἀποκλείοντας τὴν ἱστορικοποίηση τῆς ἐμφάνισης τοῦ Θεοῦ στὴν γῆ καὶ τὴν ἐκ τῆς ἱστορίας τοῦ Χριστιανισμοῦ ἐξαγωγῆς "ἀποδείξεων" τῆς ὀρθότητας τῆς πίστεώς μας.
Ἡ ἀνάμιξη τῆς ἱστορίας στὴν προσπάθεια κατανόησης - ἑρμηνείας τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ,
τό ἀντικείμενο τῆς ἱστορικοποίησης τῆς ζωῆς τοῦ Ἰησοῦ
εἶναι ἡ αἰωνιοποίηση τῆς Ἱστορίας καί ἡ ἱστοριοποίηση τοῦ Αἰωνίου.
.......................................................................................................